‘Boeman is de onvervulde zorgnood, niet de sociale deeleconomie’

Geen vijand

Onbekend maakt onbemind. Dat was mijn eerste reactie toen ik de opinie van Griet Pitteljon las. Ze is niet mals voor Helpper, het thuishulpplatform dat we in 2017 hebben opgericht.

‘We werken samen met meer dan honderd zorgorganisaties.’

Dat is uiteraard haar goed recht, maar ze vergist zich van vijand. Want au fond hebben we dezelfde doelstelling: zoveel mogelijk mensen helpen. En we maken dezelfde analyse: vandaag zijn er veel te veel mensen met hulpvragen die uit de boot vallen.

Onze aanpak mag dan verschillend zijn, ik ben er heilig van overtuigd dat initiatieven als Helpper niet alleen perfect naast de professionele hulpverlening en vrijwilligerswerkingen kunnen bestaan, maar dat we elkaar zelfs kunnen versterken. Dat doen we trouwens nu al op het terrein, door dagelijks samen te werken met meer dan honderd zorg- en sociale organisaties.

Sociale deeleconomie

De sociale deeleconomie is een relatief nieuw fenomeen, zeker in België. Het is logisch dat er vragen rijzen, en dat er vooroordelen en misverstanden leven. Ik ben de afgelopen jaren op honderden plekken gaan uitleggen wat Helpper precies doet.

Via ons platform brengen we mensen die hulp nodig hebben in contact met buurtbewoners die graag willen helpen. Het gaat om hulp dagelijkse niet-medische taken zoals boodschappen doen, een lift van en naar de dokter en administratie.

Mensen krijgen daar een kleine vergoeding voor. Wie een beroep doet op hulp betaalt negen euro per uur, de ‘helpper’ krijgt netto zeven euro. Daar zijn we altijd bijzonder open en transparant over geweest.

Meer mensen hulp bieden, meer mensen helpen

Griet Pitteljon vreest voor een uitholling van het vrijwilligerswerk, voor de vermaatschappelijking van de zorg en voor een verlies van kwaliteit. Dat klopt drie keer niet.

Helpper gaat met niemand de concurrentie aan. Noch met vrijwilligers, noch met professionele zorgverstrekkers. Iedereen komt handen te kort, actief samenwerken is de enige optie.

‘Helpper gaat met niemand de concurrentie aan.’

Eigenlijk is het simpel: Helpper wil meer mensen hulp bieden en meer mensen laten helpen. Daar slagen we ook in, stapje voor stapje.

Ik begrijp dat negen euro per uur voor veel mensen veel geld is. Dat vooral mensen met een te klein persoonsvolgend budget beroep doen op Helpper, zoals Griet Pitteljon beweert, is echter totaal onjuist. We merken dat de vergoeding vaak eerder drempels wegneemt. ‘Gratis’ hulp van vrijwilligers willen ze vaak niet, ze willen geen liefdadigheid. Die mensen durven nu wel hulp vragen.

Samenwerken

Helpper werkt trouwens samen met verschillende vrijwilligersorganisaties. We sturen hulpvragen naar elkaar door. Heel pragmatisch, om te proberen zoveel mogelijk mensen de zorg te geven die ze nodig hebben. We werken ook samen met lokale besturen aan aangepaste oplossingen speciaal voor mensen in kwetsbare situaties met beperkte financiële middelen.

‘Geld is niet de belangrijkste drijfveer.’

Voor onze ‘helppers’ is zeven euro per uur mooi meegenomen. Het dekt de kosten, maar het is heel bewust niet veel. Je gaat lang mogen zoeken naar een job die nog slechter betaalt. Geld is dan ook niet hun belangrijkste drijfveer. Gemiddeld helpen ze drie uur per week, dat kan je onmogelijk een parallel circuit noemen dat de professionele zorg onderuithaalt.

En tenslotte waakt Helpper streng over de kwaliteit van de hulp die we aanbieden. Elke kandidaat wordt opgebeld voor een sollicitatiegesprek. We peilen naar ervaring en motivatie. We gaan zorgvuldig te werk bij het koppelen van buurtbewoners, en we volgen de samenwerking op de voet.

We gaan verder, veel verder, dan de wetgeving een platform als Helpper oplegt.

Status quo lost de maatschappelijke uitdaging niet op

Het idee voor Helpper is bij mij ontstaan toen mijn eigen vader ALS kreeg. Hij kon rekenen op fantastische ondersteuning van professionele zorgverstrekkers, maar die volstond helaas niet.

Lees ook

Na de Warmste Week veel kille dagen?

Vaak tot hun eigen frustratie zijn de zorgverstrekkers met handen en voeten gebonden aan een strak afgelijnd takenpakket en aan een zo mogelijk nog strakker tijdsschema. Aangezien de zorg voor mijn vader een structurele tijdsinvestering vroeg die we niet van vrijwilligers konden vragen, bleek de oplossing te liggen in het minstens betalen van de onkosten van iemand uit onze omgeving.

Ik heb me toen vaak afgevraagd hoe mensen die niet op zo’n netwerk konden terugvallen het zouden redden. De combinatie van die kleine vergoeding en het uitbouwen van een helpersnetwerk is uiteindelijk Helpper geworden.

Trieste realiteit

De soms trieste realiteit vandaag is dat professionele zorgverstrekkers en vrijwilligers zich dag in, dag uit dubbel plooien, maar dat de zorgnoden nog altijd groter zijn dan het aanbod. Wij zijn met hulp van moderne digitale technologie, beginnen zoeken naar aanvullende oplossingen. Want als er één ding duidelijk was voor ons, dan was het dat de status quo geen optie is. Daarvoor is de maatschappelijke uitdaging simpelweg te groot.

Griet Pitteljon vreest dat initiatieven als Helpper na de Warmste Week voor kille dagen zullen zorgen. Wij horen vooral hartverwarmende verhalen van de 900 mensen in Antwerpen, Gent en Brussel die via Helpper kunnen rekenen op hulp, gezelschap en een luisterend oor. Ik nodig Griet dan ook van harte uit om met ons in gesprek te gaan. Dat praat toch iets gemakkelijker dan zo vanop afstand, over het internet.