© Dmitry Ratushny / Unsplash
Suzanne
Ik ben 56 jaar. Ik stond 28 jaar in het onderwijs als geëngageerde kleuteronderwijzeres. Ik werkte ervaringsgericht in een concentratieschool en schoolde me regelmatig bij.
Ik ben moeder van twee kinderen waaronder eentje met zorg. Ik was 27 jaar getrouwd met een CEO van een bedrijf waar 800 man werkt. Met andere woorden: ik functioneerde behoorlijk.
Van vrijwillig naar gedwongen
Op een bepaald moment sliep ik niet meer. Die slapeloosheid bracht me zo in de war dat ik besliste om me vrijwillig te laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis.
“Op een bepaald moment sliep ik niet meer.”
Daar werd ik pas echt ziek. Ik wil u de details besparen, maar ik belandde voor het eerst op een gesloten afdeling. Ik was volledig van de kaart. Wist niet wat er gebeurde, kreeg geen uitleg. Ik werd buitensporig angstig. Er volgden twee gedwongen opnames. Drie keer belandde ik in de isoleercel.
Stigma
Die pijnlijke ervaringen liggen nu zes jaar achter me. Hoewel het beter met me gaat, denk ik er nog elke dag op een of andere manier aan terug.
Nog steeds leef ik met een stigma. In de eerste plaats door mezelf, nog steeds vol ongeloof dat dit mij overkomen is. Maar ook door familieleden die denken dat ik nu een potentiële moordenaar geworden ben. Maar wees gerust: ik deed nog nooit een vlieg kwaad.
Ik ervaar dagelijks de gevolgen van onwetendheid rond psychische kwetsbaarheid. En als de media weer maar eens vermeldt dat de dader van een terreurdaad psychisch ziek was, dan word ik getroffen. Telkens opnieuw.
Dan nog
Ik had het geluk dat ik zelfzorg van jongs af aan hoog in het vaandel draag. Ik had een goede thuis, ben verstandig en heb een rijke levenservaring.
Dan nog hakten een gebrek aan betrokken, doortastende zorg en het scherpe stigma zwaar op mij in. Ik raakte niet enkel mijn verstand kwijt maar ook mijn werk, mijn man, mijn kinderen, mijn zelfbeeld, mijn vrienden en mijn inkomen. Ik donderde van de sociale ladder.
Ik ben al 56 jaar. Als dit al zo’n impact heeft op mij, kun je je voorstellen wat dit met jongeren doet?
Twee levens
Ik heb twee levens gehad, eentje voor en eentje na. Ik heb opnieuw contact met mijn kinderen. Ik heb een vriend leren kennen die mij heel graag ziet en neemt zoals ik ben. Doordat ik zag dat hij mij graag zag, durfde ik langzaam ook mezelf terug aanvaarden.
“Ik blijf kwetsbaar.”
Ik neem trouw mijn medicatie, ga maandelijks naar de psychiater en de psycholoog. Ik werk als vrijwilliger. Ik heb weer een sociaal leven, vrienden die me waarderen.
Ik ben terug maar ik besef dat ik kwetsbaar blijf. Op eigen kracht en met gouden mensen om me heen, vind ik makkelijker mijn weg om daarmee om te gaan. Dat maakt me weer gelukkig.
99% is onvoldoende
Mijn ervaringen met de psychiatrie waren traumatiserend. Natuurlijk vond ik er ook een troostende hand op mijn schouder. Maar het radicaal weggerukt worden uit mijn wereld liet een gapende wonde achter die niemand kon helen.
“Mijn ervaringen met de psychiatrie waren traumatiserend.”
Ik ben blij voor de mensen die wel positief terugblikken op de psychiatrie. Voor wie het verblijf slechts een krasje op hun ziel zette. Maar dat verschil mag niet afhangen van een portie toeval en geluk. Door een manke organisatie van die zorg blijven te veel mensen opgezadeld met trauma’s. Bij ingrijpende beslissingen zoals gedwongen opnames en isolatie is 99% professionaliteit onvoldoende. En daar staan we nog heel ver af.
Positief
Toch schrijf ik deze getuigenis neer omdat ik niet wil blijven vastkleven aan negatieve ervaringen. Nogmaals: ik ben weer een gelukkige vrouw. Mensen die zich herkennen in mijn verhaal en het moeilijk hebben, wil ik beladen met tonnen hoop.
Maar in een samenleving waar de druk op mensen enkel toeneemt en waar één op vier te maken krijgt met de psychiatrie, moeten we in de spiegel durven kijken. Gaat het over omgaan met psychische kwetbaarheid, dan moet en kan nog heel veel beter.
Reacties [16]
Met alle respect voor de enkelingen in de sector die de beste bedoelingen hebben, psychiatrie is en blijft een kwetsende, mensonterende en schadelijke schijnvertoning. Je moet met momenten sterk genoeg zijn om je niet te laten meesleuren in een negatieve spiraal waar je soms niet meer uitgeraakt. Ja, psychiatrie en psychische hulpverlening zijn levensnoodzakelijk om mensen te helpen, niet om ze te vernederen, en ook niet om ze in sommige gevallen zelf te ‘abnormaliseren’. Mensen die perfect normaal zijn laten geloven dat ze afwijken en dat ze daardoor behandeling en medicatie nodig hebben. Sorry, maar met momenten is het een regelrechte schande. Het is niet allemaal netjes wat daar binnen gebeurt. Hopelijk gaat dit veranderen. De discussie moet gevoerd worden.
In 1995 gestart met psychopharmaca
voor behandeling bipolaire stoornis.
Nu zoveel later wens ik afbouw. Momenteel Quetiapine 150 Mg retard en
Lorazepam, beiden s avonds. Ben al maanden blijvend boos en zelfmoord –
gedachten. Bij psychiater gestopt. Was
niet tevreden over zijn beleid en heb dat gezegd. Ook vroeg hij meer….
Van bipolair naar borderline gebombardeerd toen ik neen zei. Sta met rug tegen muur. Huisarts gelooft mij maar hogerhand worden mijn mails geblokkeerd. Ok blijf vechten maar mijn wereld wordt maar kleiner en kleiner !
.
.
Ben ook 3 maal in isolatie-cel belandt
Gefixeerd op het bed. Heb geen één zinvol punt over voor de behandeling. Enkel overblijvende trauma’s. 38 jaar lang ben ik blijven vallen. Nu pas wordt duidelijk welk onrecht me is aangedaan boven op een vastgestelde bipolaire stoornis. Je bent niet alleen- ondanks het feit dat professionelen je in isolatie zetten. Net als je het niet meer weet en nood hebt aan begrip, snoeren ze je de mond.
Mijn reactie is heel kort.Opname tekort.Te snelle medicatieafbouw.Autisme als drogreden gebruiken om niet naar een groepsgerichte setting te worden doorverwezen.Zorgverleners moeten deels voor ons denken maar moeten ook met ons denken naar betere hulp.Heb al zaken gehoord van verpleging die hun taak niet correct uitvoeren of ze zeggen je stelt je aan.Te weinig empathisch gericht.Ministers en zorgverleners staan niet dicht genoeg bij de mensen.Dat is een groot probleem.
Beste Suzanne,
ik kan me heel goed voorstellen dat jouw opname in een psychiatrische instelling krassen op je ziel heeft achtergelaten. Jouw verhaal raakt me ook en lees heel graag dat je uit het dal bent geraakt en terug een leven hebt kunnen opbouwen.
Gedwongen opname is nooit niet goed, in 2008 heb ik het ook meegemaakt met politie die me in de handboeien sloegen en samen met de ambulance weg brachten naar een psychiatrisch ziekenhuis, daar heb ik 2 jaar versleten op de gesloten afdeling met telkens 40 dagen verlenging erbij van de psychiater.
Een diagnose was er niet, ze wisten nog niet dat ik een bipolaire aandoening heb ( manisch- depressie)Ik ben 14 dagen opgesloten geweest in de isolatiecel ook met handen en voeten vast gebonden, daar heb ik nachtmerries van overgehouden. Nu ben ik weer in opname en moet zeggen dat het prima me gaat, het ziekenhuis heeft al veel vooruitgang geboekt en ze blijven nog steeds veranderen naar een betere zorg op maat!!!!
Met alle respect v.jouw verhaal,is het mijne toch heel anders.Na jarenlang een diep trauma weggeduwd te hebben en 100%gefunctioneerd te hebben in mijn gezin én boeiende drukke job,ben ik door een ongeval mindervalide/werkonbekwaam geworden.Thuis zijn gaf me de tijd om veel na te denken, gevolg: trauma kwam naar de oppervlakte met herbelevingen enz. en ik wou t niet meer wegduwen. De pijn en onmacht die ik zo opnieuw ervaarde waren te groot om alleen verwerkt/geplaatst te krijgen en ik besloot me vrijwillig te laten opnemen in een open afdeling psychiatrie.Ik heb het geluk gehad terecht te komen in een heel goede afdeling met een aantal zeer bekwame mensen. Ik kreeg daar de veiligheid/aanvaarding/aandacht/warmte/ruimte enz die ik op dat moment nodig had om te helen, samen met de stimulans om terug tot volledige zelf-verantwoordelijkheid /kracht te komen,inclusief soms flink moeilijke confrontaties waarbij ik mijn eigen gedrag/houding/reacties onder de loupe nam.Nooit spijt van gehad !
Mensen die altijd braaf aan alle maatschappelijke voorwaarden willen voldoen, die lopen ergens in de ruimte tegen de groep mensen op die het niet zo nauw nemen met hun kernwaarden en zichzelf wijsmaken dat ze hard hebben gewerkt en zomaar mogen doen waar ze zin in hebben, want ze hebben het recht… ze hebben namelijk geld in het laatje gebracht… De eerstvernoemde zielen, die komen in aanraking met psychiatrie en aanverwanten… Feit!
Ik ben zelf iemand die begrijpt dat ze een heel abnormaal traject in ervaringen heeft afgelegd en zo op 44-jarige leeftijd op de schoolbanken belandt is en de kans kreeg een meer aangepaste visie op het bestaan te verwerven… Het beste wat me kon overkomen… mijn redding in de vorm van MensenRechtenBenadering, namelijk dat wij als burger het recht hebben benadert te worden en zo ook de plicht anderen te benaderen, binnen het kader van MRB. Inclusie, emancipatie, empowerment en ondersteuning op maat en dit in continuïteit!Sorry aantal tekens opgebru
had er ook geen flikker aan. was niet gelukkig en ben het nog steeds niet. maar alles wat mij teveel is gooi ik wel p/o mijn hoofd uit.
1981-1982 vrijwillig gedurende zeven maanden gehospitaliseerd als gevolg van een zware burn-out. Redomex. Met vallen en opstaan terug aan de slag. In 2006 nam ik de beslissing om geen anti-depressiva meer te nemen wat mij na enkele maanden volledig is gelukt. Vandaag ben ik in optimale vorm, heb enkele zeer goede vriendinnen en begeleid anderstaligen in hun studie Nederlands. Mijn eerste poetshulp is bachelor Nederlands en heeft een mooie toekomst voor de boeg die ze in Polen nooit zou hebben gehad. Mijn filosofie : Wij zullen wel zien !
Suzanne, ongelooflijk jouw verhaal is mijn verhaal. Ik werd in 2008 gedwongen opgenomen en zoals jij het zo mooi beschrijft uit mijn leven weggerukt. Ik kreeg heel veel elektroschocks, twee maanden gesloten afdeling, in totaal 3 jaar opgenomen geweest met nog steeds nazorg en ik had ook niemand vermoord.
Ik heb geen goed woord over voor de psychiatrie behalve dan voor 1 psychiater dankzij wie ik nog leef.
Het verschil met gewoon ziek zijn is dat iedereen gelooft dat je ziek bent. Je krijgt aandacht, verzorging, cadeautjes. Je krijgt steun van de mensen om je. Je hoort er nog bij.
Wanneer le psychisch ziek wordt dan kijkt iedereen bezorgd maar je word niet verwend, Je krijgt het gevoel dat je gestraft word, dat het jouw fout is. Ze weten niet wat je hebt, ze experimenteren. De medische verpleging doet haar best maar het lijkt meer op pleisters plakken. De medicatie is experimenteren met alle gevolgen vandien. Want de nevenwerkingen zijn weer niet te onderschatten. De dokters komen en gaan maar ze luisteren niet echt. Ze zijn overbevraagd en de wachtkamer zit vol. De huisarts weet er niks van en ze denken in jouw plaats want jij bent immers ziek in je hoofd. Je wordt altijd maar meer verwijderd van wie je ben en wie je was. Mens . Je schreeuwt je onmacht uit. Je verzet je en steeds opnieuw word je gestraft. Je moet inderdaad heel sterk zijn om hier gezond uit te komen.
Tijdens mijn opleiding psychologie kreeg een medestudent een auto-ongeval .
Ik deed een rondvraag naar mensen die haar een bezoek wilden brengen. De groep was te groot en we moesten ons organiseren.
Korte tijd nadien kreeg iemand een psychose na een zwaar trauma. Jullie mogen raden wie er met mij meeging! Niemand was hiertoe bereid! En dat waren mensen die later anderen in psychische nood gingen helpen!
Een zwaar stigma rust nog altijd op de psychiatrie.
Beste Inge, zou ik u eens kunnen contacteren ? Heb een aantal vragen mbt mijn eetverslaving. Met vriendelijke groet, Maurice Bouts.
Een psychiatrische opname, door veel onwetendheid, onkunde, onbegrip, gemakzuchtigheid…. kan erg traumatiserend zijn. Er is vaak gebrek aan professionalisme, te weinig geld en tijd om te besteden. Zelf heb ik er ook 2 traumatiserende ervaringen mee. Je wordt in een hokje geduwd waar je niet in past, (Niemand past in hokjes) omdat het wel past in hun werkwijze, setting. Ik ben er door enkele patienten gepest geweest, het team had geen zin, tijd, om zich bezig te houden met de groepsdynamiek. Wat telde is dat je op tijd was waar je hoorde te zijn. Ik vraag me soms wat af wat de kip en het ei is: laat je je vrijwillig opnemen omdat je (tijdelijk, door omstandigheden vb.) kwetsbaar bent, of word je net kwetsbaarder door het stigma, door veel onprofessionalisme. Het is voor mij een enorm verschil met goede ambulante hulp, waar ik meer betrokkenheid, empathie en kunde ervaar.
Wat verschrikkelijk om te lezen .
Zo je leven kwijt te moeten raken . Zoals man en kinderen en de rest van je leven ! Dan ook nog een trauma oplopen tijdens een opname !
Ik lees dit steeds vaker , en realiseer me dat ik in mijn handen mag klappen met mijn opname!
Zeker lezen
‘In de politiek gaan is voor mensen met beperking geen simpele keuze’
Tom Daems: ‘Hoe we daders straffen, zegt veel over welke samenleving we willen zijn’
Transnationaal sociaal werk: migratie vraagt om andere aanpak
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies