Geachte mevrouw van Doesburg, beste Els,
Uw stadsbestuur heeft beslist dat de Oekraïners, die in het containerdorp op de Antwerpse Linkeroever wonen, moeten verhuizen. Het is nochtans een van de weinige wijken in uw stad waar de voorbije jaren geen voordeuren ontploften en geen mensen werden beschoten. Toch moeten ze verhuizen. Het kan niet anders.
‘Die containerhuizen zijn naar het schijnt gerieflijk en comfortabel.’
Erg voor die mensen, dacht ik, maar misschien wel goed voor mij. Ik zag mezelf al een paar honderd plaatsen opschuiven op de Diependaele-wachtlijst voor sociale woningen, want die containerhuizen zijn naar het schijnt gerieflijk en comfortabel. Ze zouden best kunnen dienen als sociale woning. Maar nee, ze moeten weg. Zo rap als mogelijk.
Naast het containerdorp komt een luxecamping en het zou een schande zijn indien de kampeerders – zonnend voor hun camper of liggend in hun tent – uitzicht zouden hebben op een containerdorp vol Oekraïners of erger nog: een sociale woonwijk vol armoezaaiers. De kampeerders zouden daar – ze kunnen er niet aan doen – depressief en diep ongelukkig van worden. Het is dus niet meer dan logisch dat u de containers laat wegvoeren. Dat begrijpt iedereen.
‘Het zou een schande zijn indien de kampeerders uitzicht zouden hebben op een containerdorp vol Oekraïners.’
Op dit moment trek ik mijn plan in een gemeubelde kamer, drie hoog in de wolken. Zittend op de stoel voor mijn enige raam heb ik vanuit mijn kamer uitzicht op een sterrenrestaurant. Ik zie er elke avond mensen met dikke elektrische auto’s arriveren. Hun gepersonaliseerde nummerplaat kost zoveel als mijn maandinkomen. Ik zie hun kleren die meer kosten dan mijn huishuur. Ik zie hun grote borden waar amper iets op ligt en ik weet dat ze voor zo’n bord meer betalen dan ik betaal voor mijn wekelijkse winkelkar bij de Lidl. Ik word daar – ik kan er niet aan doen – depressief en diep ongelukkig van.
Is het niet mogelijk om dat restaurant te verplichten om te verhuizen? Ik vind het prima dat er dan in dat gebouw Oekraïners komen wonen.
Wetend dat het uw doel is om zoveel mogelijk mensen minder depressie en meer geluk te bezorgen, groet ik u met de meeste Hoogachting,
Frederik De Meester,
bij uw voorganger gekend als Dikke Freddy.
Reacties [7]
Met hun inkomen zullen politici wel nooit een sociale woning nodig hebben. Kopen of huren op de privemarkt is voor velen onmogelijk geworden.
Er zijn dus te weinig sociale woningen. In plaats van te zorgen voor betaalbare woningen of meer sociale woningen maakt men de toegang tot die sociale woningen vrijwel onmogelijk.
Als je moet voldoen aan de middelentoets van Diependaele kom je sowieso in de problemen. Mensen proberen een spaarpotje op te bouwen voor de tijd dat ze naar een al even onbetaalbaar woonzorg centrum moeten. Maar dat spaarpotje is zelden voldoende om nog op de privemarkt terecht te kunnen. En dat spaarpotje wordt dan nog eens beperkt door Diependaele.
Veel empathie kunnen politici blijkbaar niet opbrengen. Mensen zonder empathie noemt men als ik me niet vergis narcisten.
Het doet ertoe, wat ge schrijft. Blijven schrijven.
Ik vind de visie van dit artikel heel sociaal en menselijk.
Bedankt ervoor!
Ewel dikke Freddy, deze keer zit je er recht op
Beste Freddie, net je stukje gelezen.
Ik moet zeggen dat ik blij wordt van mensen die de dagelijkse zorgen van de mensen ziet die het niet zo getroffen hebben en steun verdienen. Hopelijk dragen jou stukken daaraan bij. Groetjes, Arie Bom Barie uit Holland.
Mevrouw Van Doesburg en Trump, er zijn overeenkomsten. Facts dont matter.
Volgens haar zijn er al sociale woningen genoeg. Wanneer ik Diepdal confronteerde met deze loze beweringen bleef hij ook doof. ‘t Zal aan de tijdsgeest liggen…
Mijn beste Dikke Freddy,
Ik vind het wel fijn dat ge, bij nadere overweging, begrip hebt voor het verwijderen van de Oekraïners en hun containers. De geestelijke gezondheid van de luxekampeerders gaat u na aan het hart. Dat siert u.
Maar… wat ge allemaal zeurt over dat sterrenrestaurant, lijkt me sterk ingegeven door jaloezie. Dat is lelijk en onchristelijk. Zeker in de huidige vastentijd. Ge moet ook niet zo koketteren met uw eigen neiging tot depressie en ongelukkig gevoel. De zon schijnt voor iedereen jongen!
Denk ook eens aan ons. Wij hebben het niet gemakkelijk. Burger- en toekomstige babymoeder. Niet simpel. En mijn chou, de Peter, die elke dag chagrijniger en depressiever van dat parlement thuiskomt! ‘Weer uren naar zever in pakskes moeten luisteren’, zucht hij dan, vooraleer naar een bolleke te pakken.
Dus, Dikke Freddy, zaag niet teveel aan ons oren over uw kleine ongemakskes.
Uw burgermoeder,
Els