Ik heb eindelijk een huisarts die echt luistert

Rusthuis

Tinne werkte tot 2011 voltijds in een rusthuis. “Het was hard werken, één op twee weekends, soms tien dagen na elkaar, maar ik deed het heel graag. Blijkbaar liep ik toen al een tijd rond met een ernstig nekletsel, maar ik voelde het nog niet. Tot ik problemen kreeg aan mijn schouders en polsen, begon de ellende.”

‘Tinne bleef doorwerken.’

Tinne bleef gewoon doorwerken. Met ontstekingsremmers en cortisone was de pijn tijdelijk draaglijk, maar dat was uiteindelijk geen oplossing. De zwellingen en ontstekingen werden erger. “Op een dag kon ik mijn tas koffie niet meer opheffen. Toen wist ik dat het goed fout zat. De ontstekingen waren ook tijdelijk niet meer weg te krijgen.”

Armoede

Tinne ging deeltijds werken, op een lichtere dienst, maar het bleef fysiek bergaf gaan. “Op een late dienst stond ik soms alleen met twintig bewoners. Dat was niet meer haalbaar. Op mijn werk drongen ze er op aan dat ik ontslag zou nemen om medische redenen. Wat ik altijd geweigerd heb.”

Toch begon toen een ware kalvarietocht van specialist naar specialist en van ziekenhuis naar ziekenhuis. “Niemand wilde echt naar mij luisteren. In ons land moet je je medisch probleem goed kunnen verkopen om de hulp te krijgen die je nodig hebt.”

“Doordat ik zelf geen ontslag genomen heb, heb ik nog een redelijke uitkering van 1.200 euro per maand. Maar de kosten voor behandelingen, materiaal en kinesist zijn fel gestegen. Ik heb bijvoorbeeld gespecialiseerde kine nodig. Dat kost handenvol geld terwijl een derdebetalersregeling onbestaande is.”

Zoon

Ondertussen kreeg Tinne het overlijden van haar zoon te verwerken. Hij overleed, na vijf jaar ziekte, aan kanker. Hij was 26 jaar. “Dat draag je mee voor de rest van je leven, maar ik heb het na veel verdriet en gemis wel een plaats kunnen geven. Ook al mis ik hem nog elke dag.”

Maar zelfs dat keerde zich tegen haar. “Op een bepaald moment kwam een neuroloog tot de bevinding dat mijn fysieke klachten terug te brengen waren tot het onverwerkt overlijden van mijn zoon. Terwijl er MRI-scans waren, ik ben geopereerd aan mijn nek.”

‘Je moet als patiënt stevig in je schoenen staan.’

“Maar het staat nu in mijn dossier en bij elke nieuwe consultatie bij eender welke specialist komt het naar boven. Dan moet ik altijd opnieuw uitleggen dat het daar niets mee te maken heeft. Je moet als patiënt echt wel stevig in je schoenen staan.”

Huisarts

“Ik heb de gezondheidszorg in ons land ervaren als een commerciële markt, waarin je als patiënt geld moet opbrengen. Op het moment dat er aan mij niets meer te opereren viel – en er dus ook niet veel binnen te halen was – werd ik vaker dan vroeger wandelen gestuurd. Het zat tussen mijn oren, men kon niets meer doen…”

‘De gezondheidszorg is een commerciële markt.’

Van haar vroegere huisarts kreeg ze weinig ondersteuning. Nu heeft ze een nieuwe. “Ik heb nu eindelijk een huisarts gevonden die echt naar mij luistert. Ze heeft mijn hele medisch dossier, ondertussen een dik pak documenten, helemaal doorgenomen. Het is de eerste keer dat ik dat iemand zie doen.”

“Zelf de meeste specialisten wilden nauwelijks luisteren naar wat ik te zeggen had. Laat staan dat ze mijn dossier grondig inkeken.”

Actief blijven

Mijn huisarts gaat mijn probleem niet zomaar oplossen. Maar ik heb nu tenminste iemand bij wie ik echt terecht kan, die het voor mij opneemt en die ik als ankerpunt kan vertrouwen. Wat zij zegt, daar kan ik mee verder.”

“Genezen zal ik niet, maar ik hoop nog altijd op een behandeling die mij helpt om mijn leven een stuk in handen te houden. Werken lukt niet meer, maar ik wil actief blijven, ook hier in De Lage Drempel. Ik wil mee nadenken over hoe we armoede best bestrijden.”