Integrale jeugdhulp
Van bij de opstart van integrale jeugdhulp zit ik in al haar structuren, op elk niveau. Ik wou samen met collega’s, voorzieningen, organisaties, diensten en beleidsmakers allerhande vorm geven aan een jeugdhulp die tegemoet kwam aan de zorg- en hulpvragen van jongens en meisjes zoals jij. We hebben er met velen talrijke uren – gespreid over vijftien jaar – in gestopt en we hebben gefaald, collectief. Sorry.
‘We hebben collectief gefaald.’
We zijn begonnen met verengen: van zorg naar hulp. Goeie zorg is de basis voor degelijke en adequate hulpverlening maar we hebben die weggeknipt. ‘Zorg’ is het centrale woord in bezorgdheid, in voor- en nazorg, in zorgzaamheid en zorgvuldigheid, in verzorgd en verzorgend. Zorg stelt met andere woorden altijd de mens centraal en laat zich toedienen in onderling overleg. Het is altijd zinvol en vaak ook succesvol, niet altijd. Het laat zich misschien iets te moeilijk meten en waarschijnlijk heeft men het daarom geliquideerd. Ik heb op tafel getikt maar moest verdomme hard geklopt hebben. Sorry.
Modules
Er werd heel snel gedacht in termen van ‘modules’. Dit houdt in dat men bij gekwetste vogeltjes zoals jij het deeltje dat (vermoedelijk) stuk is, vervangt door eentje waarvan men denkt dat het je terug op gang krijgt. We hebben een heel merkwaardige invulling gegeven aan het begrip integraal, het wil eigenlijk niks anders zeggen dan: ‘we hebben een magazijn vol wisselstukken en handleidingen’ (en we zijn er van overtuigd dat we al wat nodig is in stock hebben).
We hebben integraal nooit bekeken als het kind of de tiener in zijn totaliteit. Het mensje dat talenten en krachten heeft, dat droomt en verlangt, dat wil en kan, dat groeit en bloeit, dat weent en lacht, dat zoekt in het leven. Neen, we hebben ons gespecialiseerd in het stellen van diagnoses, het vaststellen van gebreken, het detecteren van tekorten om dan ons magazijn in te lopen, een wisselstuk te nemen, het met bekwame spoed – en niet altijd voorzichtig en zorgvuldig – in te pluggen in de overtuiging dat alles weer op wieltjes ging lopen. Mis. Ik heb me verzet maar verdomme bijlange niet genoeg. Sorry.
1+1 = 3
We gingen ook alles samen doen, met vereende krachten, het klassieke riedeltje van 1 + 1 = 3. Er is echter weinig tot niks veranderd. We blijven denken in sectoren, in eigen instellingen, binnen de decreten die ons aanbelangen maar zijn er niet in geslaagd om ons te organiseren rond de gekwetste vogeltjes.
‘We zijn vervreemd van de fierheid in onze professie.’
Het enige waar we elkaar in gevonden hebben, is de regelvastheid, de protocollen en het managen. We zijn er intussen van doordrongen dat dit de enige manier is om hulp te organiseren. We zijn vervreemd van de fierheid in onze professie en zitten gevangen op de lijmstok die ‘subsidie’ heet. We vroegen en kregen regels, vaak tegen beter weten in, en registreren ons te pletter om maar te bewijzen dat we onze job goed doen. We houden alles bij – ja kan het zo gek niet bedenken of er worden data over verzameld – maar de basis van elke hulpverlening: tijd nemen, luisteren en troosten vind je in geen enkel registratieprogramma terug. In geen enkel. Ik heb mijn mond opengetrokken maar in plaats van te roepen heb ik gepiept. Sorry.
Vertrouwen
We zijn, denk ik, ook moedwillig in de fout gegaan. We weten allemaal hoe belangrijk het is om iemand in je leven te hebben die je kan vertrouwen, iemand die onvoorwaardelijk achter je staat, er is als je hem nodig hebt. Iemand die zijn nek uitsteekt en je bescherming biedt, iemand die je niet laat schieten en het onvoorwaardelijk voor je opneemt. Iemand die zijn arm om je schouder legt, je op sleeptouw neemt en je een spiegel voorhoudt.
We weten het uit ervaring en uit onderzoek. We hebben ons zo georganiseerd dat we dit allemaal verloochend en afgebouwd hebben. We hebben ons niet gespecialiseerd om relaties aan te gaan, au contraire, we wijzen er elkaar bijna permanent op hoe ‘gevaarlijk en onprofessioneel dat is’. Ze leren ons om afstand te houden, zelden hoe we nabij kunnen zijn.
‘Ze leren ons om afstand te houden, zelden hoe we nabij kunnen zijn.’
We zijn de weg ingeslagen van de klinische expertise-specialisten. We fileren jullie, zoeken naar wat niet functioneert en nemen elk een klein stukje voor onze rekening. Wij (denken te) weten wat verkeerd loopt, voegen daar – al of niet met geweld – onze expertise aan toe en voorspellen wat het resultaat zal/moet zijn. Soms hebben we geluk dat onze prognoses uitkomen, even vaak hebben we de bal mis geslagen.
Als we er naast zitten hebben we dan ook de reflex – en intussen de overtuiging – om het falen buiten ons zelf te leggen. Dan zijn de kapotte vogeltjes vaak diegenen die met de vinger gewezen worden: ze willen niet, ze weigeren hulp, ze leren het nooit, ze passen zich niet aan, ze zijn te zwak, ze hebben een stoornis, ze ontbreken vaardigheden, ze werken niet mee…
Beroepsgeheim
Hoe dan ook we kennen jullie niet (en soms denk ik dat we dat niet willen), we brengen allemaal ons stukje van de puzzel samen en gaan er dan mee ‘in overleg met elkaar’. In zo een setting kunnen we niks anders dan alles wat we weten te delen met elkaar en we hebben er dan ook zelf schuld aan dat het beroepsgeheim, het enige kader waarbinnen hulpverlening efficiënt en effectief kan zijn, ondergraven werd.
Eerst begon het nogal onschuldig met ‘gedeeld en gezamenlijk beroepsgeheim’, intussen zitten we protocollen op te stellen met politie en justitie. Je moet bijna ziende blind zijn om niet te beseffen dat we hierdoor nog meer mensen wegjagen.
‘De groep ‘zorgwekkende zorgmijders’ groeit snel aan.’
Het enige ‘type hulpverlener’ die die wezenlijke nood kan opnemen is de trajectbegeleider. De enige hulpverlener die door integrale jeugdhulp niet gevalideerd en erkend werd is, je raadt het nooit: de trajectbegeleider. Het resultaat van dit alles is dat de groep ‘zorgwekkende zorgmijders’ en ‘hulpverleningsvermoeiden’ proportioneel snel aangroeit en voor alle duidelijkheid: dat is niet hun fout maar de onze. Ik heb dit aangekaart maar waarschijnlijk niet sterk genoeg. Sorry.
Maakbaarheid
We zijn er ook allen van uitgegaan dat we alles wat mank liep terug vlot konden trekken. We geloofden heilig in de maakbaarheid van de mens. We hebben nog altijd het idee dat pijn, leed, verdriet, onvolmaaktheid geen deel kunnen en mogen uitmaken van een mensenleven. We willen dit toedekken, weggommen en meestal zelfs niet onder ogen zien.
We selecteren diegenen waarmee we protocollair en subsidiair niet – of vermoeden van niet – kunnen scoren, weg. We zeggen het hen niet in hun gezicht maar ‘regelen’ ze buiten. Niet ziek of arm genoeg, geen Nederlands spreken of onvoldoende gemotiveerd, wachtlijst of verkeerd profiel, geen of de verkeerde papieren, geen of de verkeerde diagnose. Als je selecteert en elimineert aan de voordeur is de kans dat je een succesvolle uitstroom hebt via de achterdeur groter.
Lucas 15
In een kwantitatief gemeten sociaal werk wordt dit ook het best gehonoreerd. Soms, Jordy – en dit blijft tussen ons – verwijs ik als atheïst naar de Bijbel, meer bepaald naar Lucas 15. De Goeie Herder bekommert zich om het verloren gelopen schaap en minder om de negenennegentig andere omdat hij er van uit gaat dat die samen de stal zullen vinden. Een mooie metafoor voor het sociaal werk, toch?
‘Zijn de herders hier gelukkig mee?’
Jammer genoeg zie ik nu de herders kijken en inschatten met hoeveel schapen ze zo snel mogelijk naar de stal kunnen hollen. Er mogen er een deel niet mee vertrekken en diegenen die ze onderweg verliezen hebben dit aan zichzelf te danken. Zijn die herders hier gelukkig mee?
Een deel trekt het zich absoluut niet aan en doet verder want de laatste van de maand is het pay-day en er moet brood op de plank komen. Een deel probeert toch om – soms tegen directieven en beter weten in – met zoveel mogelijk schapen te vertrekken maar struikelt (oplossing: ‘ventilatiesessies’ en casus-overleg), blijft soms liggen (in vakjargon heet dit burn-out). Een deel holt zich eerst in schuim en zweet, gaat op tijd op de rem staan en wordt schaapscheerder (in vakjargon heet dit ‘specialisatie’ of ook ‘promotie’) maar laat vaak niet na om de herders verder op te jagen. Het ander deel heeft zich ook de ziel uit het lijf gelopen en dan maar beslist om brouwer te worden maar voor alle duidelijkheid: niet omdat ze niet van schapen houden maar omdat ze veeleer niet van schapen mogen houden (in vakjargon heet dit jobswitch).
Kortom de herders zijn heel vaak ongelukkig, vermoeid, verweesd en ontdaan maar halen hun energie uit de keren dat ze – meestal in ’t geniep – toch nog een achtergebleven schaap de stal kunnen binnen loodsen. Sterk. Ik sta dit vaak te bekijken maar ben te weinig ‘border-collie’ om de herders bij te springen. Sorry.
Je bent de eerste, noch de laatste
Ik ga nu zo stilaan afsluiten om niet helemaal ondergedompeld te worden in moedeloosheid en kwaadheid. Ik weet uit ervaring dat ik dan hard van leer kan trekken en je weet maar nooit wie er deze brief nog in handen krijgt (verba volent, scripta manent ;-))
Als het je al een troost mag zijn Jordy, je bent niet de eerste die door ontbering, verwaarlozing, zorginsufficiëntie, regelblindheid en struisvogelpolitiek het heden voor het eeuwige ruilde. Ik wil niet cynisch of defaitistisch klinken maar je zal ook de laatste niet zijn. De wachtkamers zitten vol en er staan nog wachtenden op de stoep.
‘Het ‘systeem’ zoekt altijd de fout bij het kleinste radertje.’
Ik beloof je echter dat ik mijn uiterste best zal doen om paal en perk te stellen aan die scheef- en misgroei. Het eerste waar ik zal tegen moeten optornen is het ‘systeem’ dat – mijn broek af als het anders zou zijn – als weergaloos en onfeilbaar zal voorgesteld worden. Het tweede zal zijn om de zoektocht, de posse naar het falend, haperend radertje in de machine te saboteren, te dwarsbomen of toch te minimaliseren want het ‘systeem’ zoekt altijd de fout bij het kleinste radertje. Kafka is ook hier alive and kicking.
Naïef
Met de hand op het hart beloof ik je dat ik zal werken aan mijn naïviteit en ‘pampergedrag’. Men verwijt me al gans mijn carrière dat ik naïef ben en nu zie ik het ook in. Ik heb me laten ringeloren. Ik ben er bijna ingetrapt. Ik dacht echt dat de hulpverlening het beste voor had met haar cliënten, dat ze echt van plan waren om mensen te ondersteunen en bij te staan. Maar ze doen dit enkel met de cliënten die in hun systeem passen.
Joost Bonte
Ik ben naïef geweest toen men me uitlegde wat, bijvoorbeeld, een warme overdracht was. Het leek me een mooie gedachte naar continuïteit van de hulp. Nu zie ik nog beter dat dit meer te vergelijken is met het muzikaal pak op familiefeesten. Wie hem vast heeft, is op ’t moment dat de muziek stil valt gejost. Ook een beetje te vergelijken met de ‘hete patat’, zo snel mogelijk doorgeven of je bent verbrand. Eerlijk, Ik dacht dat ze het ook bedoeld hadden op de meervoudig gekwetsten, de paupers, de sociaal overbodigen. Fout, sorry.
‘Jammer dat het zo is moeten lopen. Sorry.’
Pamperen zal ik enkel nog doen naar die mensen die zichzelf moeilijk of niet kunnen behelpen. Tot nu toe heb ik dat ook – en te veel – gedaan naar beleidsmakers, sectoren, instellingen, uitvoerders: het systeem met andere woorden. Tja, ik moet voor zoveel dingen begrip hebben: geen tijd, te weinig middelen, praktische-juridische-protocollaire regels, caseload, te jong, te moe, te onervaren… en ik mag daar niks over zeggen of het is hommeles, ben ik niet loyaal, collegiaal. Ik heb me laten vangen. Sorry.
Hoe dan ook, ik dank je voor het inzicht en de energie die je me gaf en ik ben er van overtuigd dat het overgrote deel van mijn collega’s hetzelfde ervaart. Ik beloof dat ik je in ere houd in naam van de talloze jongeren, bejaarden, uitgerangeerden die ook in ontbering en extreme eenzaamheid leven (en sterven). Jammer dat het zo is moeten lopen. Sorry.
Misschien tot een volgende keer
Liefs
Joost
PS . Heel wat collega’s hebben hun beroepsgeheim doorbroken (iets waarvoor ze in de gevangenis kunnen terechtkomen) en het heeft finaal niks, nada, niente uitgehaald. Ik hoop dat de stoerdoenerij van een aantal politici en andere beleidsmakers nu wat stil valt. Dat ze ons nu laten werken binnen het enige kader dat hulpverlening vraagt: vertrouwen.
Reacties [133]
2022, zit in mijn derde bachelor criminologie en nog steeds zitten we in dezelfde situatie mbt onze jeugdhulp… Schrijnend.
We zijn bijna anderhalf jaar later … er is niets veranderd.
wij moesten zij kwijt, onze verwarde en soms ook doordachte gevoelens, Joost wees de weg. Wij schreven het ook van ons af. Op TV werd gezegd dat Jordy het asperger syndroom had. Wie of wat kunnen wij daarvoor met de vinger wijzen? Wie helpt de steunder van een asperger type om juist te reageren en vol te houden? Zeker niet de eeuwige afwijzing met “hij moet het zelf vragen”…………
Help!
Ik reageer even op de reacties (waarin de brief en briefschrijver bejubeld wordt) maar vind, op enkele alinea’s na, niets over hoe een begeleiding zou verlopen zijn mocht men vanaf het begin op twee sporen gewerkt hebben, 1 rechtstreeks met het kind/de jongere, 1 met de ouders en andere netwerkleden. Dat laatste is uiteraard geen werk voor de jeugdhulp (het kindperspectief is alom tegenwoordig in de reacties) maar voor de ouder(s)hulp (noem het contexthulp als je wat geleerder wil doen). Deze specialisatie wordt in Vlaanderen amper gedoceerd, is er onbestaande en bovendien zou een goede ouder(s)begeleiding veel kinderen uit de jeugdhulp weghouden en dus voor minder tewerkstelling in de verzuilde instellingen zorgen. Daar wringt het schoentje!
hier wordt ik stil van, respect …
idd we moeten veel te veel tijd besteden aan registratie, administratie waardoor heel veel tijd voor waar het allemaal om draait verloren gaat …
Beste mensen, het zijn niet de hulpverleners die gefaald hebben, integendeel het zijn juist de vele hulpverleners die ten minste moeite doen om jongeren op te vangen die meestal door hun ouders in de steek worden gelaten. Het ontbreekt de ouders van deze kinderen vaak om te beseffen wat ze hun kind aandoen door hen in de steek te laten. Ik heb zelf een extreem marginale jeugd gehad met mishandeling , misbruik en veel geweld, er was geen plaats voor liefde en dat is nu juist wat niet mag ontbreken naar kinderen toe. Wanneer de liefde ontbreekt dan worden de problemen alleen maar groter. 15 oktober verschijnt het boek : ” ooit word het beter” , een boek waar iedereen stil van zal worden maar eveneens een boek dat hoop en kracht zal geven aan de grote groep jongeren die vaak misbegrepen worden.
Spijtig dat dit in 2016 nog kan gebeuren. Blaarmeersen, waar zoveel volk komt en niemand die iets opmerkt.. Bizar. Op sociale media iedereen met iedereen begaan?????? Vergeet het, elk met zichzelf ja.
Hier word ik heel stil van.
Wat je vertelt is zo herkenbaar!
Het doet deugd dag er nog mensen zijn met een warm hart die ,post mortum, zorgen voor een menswaardiger afscheid.
Ik hoop dat ik het fout aanvoel doch ik vrees dat er nu gezocht wordt naar schuldigen en nieuwe procedures zodat dit nooit nog zal gebeuren.
Helaas (?) zullen er steeds kwetsbare of gevoelige mensen blijven bestaan!
Blijven we zoeken naar procedures om deze mensen te dwingen tot zich aanpassen of kunnen we even stilstaan bij het overlijden van Jordy en ons afvragen hoe het komt dat onze maatschappij geen antwoord heeft op de “dysfunctie” van zovele kwetsbare mensen.
Dysfunctionele mensen vs dysfunctionele maatschappij?
Wie vertelt een verhaal “dysfunctionele mensen EN dysfunctionele maatschappij?
Een schuldgevoel ten opzichte van die gezinnen die ik “moest” laten gaan. Omdat ze niet meer onder “mijn doelgroep” vielen of soms simpelweg uit praktische redenen. Waar ik altijd twijfelde “zou ik nog eens contact proberen op te nemen?” “Hoe zou het met ze gaan”. Maar dan de overweging maak dat er nog veel anderen zijn die ik nu kan helpen- of moet ik zeggen ondersteunen? Want helpen is een vies woord, niet professioneel genoeg… We vergaderen om te bekijken hoe we meer tijd kunnen vrijmaken voor onze “core-business”. Stellen procedures op, stemmen af op elkaar en willen vooral niemand tegen de schenen schoppen. Want ons werk, onze centen hangen ervan af. Kwantiteit versus kwaliteit – lees: subsidies of geen subsidies. Ik ben (BEN) met hart en ziel hulpverlener. Maar ik geef het toe, het ontbreekt me vaak aan moed om dit ook werkelijk verdiend te mogen zijn. Bedankt om mij wakker te schudden. Ik hoop dat ik samen met jullie mijn moed kan bijeenrapen…
Als de waarheid wordt gezegd, dan voel je dat meteen. Joost, je geeft woorden aan wat er in het hart van vele mensen leeft (uit de sector).
Toen het nieuwsbericht over Jordy’s overlijden kwam, was ik uiteraard erg geschokt en verontwaardigd maar toch niet erg geschrokken dat dit gebeurt. Als mama van 2 kinderen met zorgen en als sociaal werker weet ik hoe de hulpverlening in mekaar zit. En mijn kinderen hebben dan nog een netwerk, een warm gezin en familie. In al mijn ervaringen heb ik me heel vaak afgevraagd hoe moet dit dan zijn voor jongeren zonder netwerk?. Als ik al moet ervaren dat mijn zoon niet de gepaste hulpverlening kon krijgen voor zijn depressie omdat hij een motorische handicap had, wat moet het dan zijn voor een jongen met misschien een complexere problematiek ? Wij zijn voortdurend van het kastje naar de muur gestuurd en hebben kennis gemaakt met de talrijke wachtlijsten in de hulpverlening. Zelf ben ik sociaal werker van beroep en ik vraag me af wat onze job nog inhoudt . Eerder registreren van wachtlijsten dan daadwerkelijke hulp geven aan mensen ?
Dag Joost. Ook ik ben gepakt door jouw brief. Je schrijft heel ware dingen. Er worden steeds maar ingewikkelde systemen uitgedokterd om ‘zorgwekkende zorgmijders’ toch te bereiken en mogelijk leidt dat er toe, zoals jij schrijft, dat er altijd maar meer mensen die labeling krijgen. Als organisatie wordt van je verwacht dat je mee participeert aan dergelijke initiatieven, die au fond wel goed bedoeld zijn maar waarschijnlijk schrijnende verhalen als dat van Jordy niet kunnen voorkomen.
Het meest effectieve ‘protocol’ is dat van vertrouwen en betrokkenheid: daar moeten hulpverleners en organisaties de kans toe blijven krijgen.
Ik moet er nog verder over nadenken.
Het spijt ook mij voor Jordy en alle anderen in een gelijkaardige situatie zitten.
Amai, Joost, wat heb jij dat mooi verwoord! Net zoals in de reactie van Paul Himschoot, waar ik helemaal achter kan staan. Dank je voor deze woorden en alle reacties. Het verwoord exact wat ik al zo lang ervoer en waar ik wou voor vechten, waar ik me ook vaak onmachtig, en vooral alleen, in voelde staan. Jouw woorden kunnen een steun zijn voor velen. Liefs
Joost, groots en ongelofelijk goed verwoord. Je weet dat ik spijtig genoeg goed begrijp wat je schrijft. Afstand nemen… Ik ga terug eens dichtbij proberen komen.
Hou vol,
Dirk
Uit eigen ervaring (mijn zoon) weet ik dat de hulpverlening in Belgie op niks trekt – mijn zoon was verslaafd aan drugs en na herhaalde opnames is hij uiteindelijk bezweken aan een hatstilstand. Ik ben te rade gegaan bij zowat alle instanties, instellingen, psychiaters,… om telkens hetzelfde antwoord te krijgen – er is geen plaats of geen budget of weet ik veel wat voor redenen ook. Voor kinderen zoals Jordy is er geen plaats in onze maatschappij – een kind dat zijn hele leven in een instelling heeft verbleven is niet klaar om op zijn 18de in de wereld te worden gegooid.
De instelling zou er moeten voor zorgen dat zo’n kinderen op zijn minst een woonst hebben en een inkomen zodat ze kunnen starten. Met alle respect, maar voor de vluchtelingen die hier toekomen is er onmiddellijk budget, eten en alle voorzieningen die ze nodig hebben.
Ik hoop dat Jo Vandeurzen zijn ogen opengaan en dat hij ziet hoe schrijnend de toestand van sommige jongeren is.
Nagels … koppen …
Hallo
Mijn reactie: woedend, in onze sector,trek het maar door tot alle regionen, we overleggen vergaderen, we zijn overtuigd en gaan toepassen, tot puntje bij paaltje komt. Veel bla, bla. De persoon in kwestie krijgt onvoldoende zorg. In mijn sector, zorg voor personen met een beperking is het net zo, gisteren vernam ik dat er nog meer overleg komt, dat ten koste van onze cliënten. Overleg kost handen vol geld schande. De arbeidsduurvermindering in onze sector, is voor iedereen, ook voor de mensen met een job 9 tot 5 schande kost terug handen vol geld. Wie is het slachtoffer, de cliënt met een beperking. Als je bemerkingen uit, krijg je als antwoord,het gaat nog zwaarder worden, bezuinigingen. Dat is maar zeker zo, laat ons wat minder vergaderen, zo veel zinloze vergaderingen en laat ons tijd om kwaliteit te bieden. Bij ons wordt het opvang, is dat de bedoeling van zorg? Steeds zijn het de kwetsbaarste personen in de maatschappij die het slachtoffer zijn.
Ben 44 en toen ik voor
Mijn achttiende de jeugdinstelling verliet werd er niet meer naar mij omgekeken. Ben in aanraking gekomen met mishandeling en heroïne en
Cocaïne en heb mezelf meermaals moeten redden door zelf in opname te gaan. Nooit of nooit heb ik hulp gekregen van degene die voor mij alles beslist hebben voor mijn 17!!! Nu eindelijk om mijn 40 ste geraak ik van mijn verslaving af maar heb overal in mijn lichaam veel pijn van mij zo sterk te moeten houden in het voor mij uitgekozen moeilijk leven!!
https://m.facebook.com/groups/1832687596964043?view=permalink&id=1833795190186617&ref=bookmarks
Nagel op de kop geklopt, ikzelf zit ook in een situatie en ben nooit fatsoenlijke hulp, vragen doe ik niet meer daar ik nu naar het buitenland verhuist ben en in de bergen ben gaan wonen om zo van iedereen weg te zijn en mijn laatste rustplaats hier ver van mensen te vinden
Je raakt de kern van het probleem in de zorg, ook in Nederland.
Ik zou graag met jou een training ontwikkelen en daarmee zorgverleners tools geven om dat stuk wat zo belangrijk is voor clienten weer bovenaan te laten staan met als doel de markt en overheid wakker schudden. Het gaat om de mens en luisteren naar mensen.
Vriendelijke groet Cynthia
Deel 2:
In mijn “noodkreet” om hulp, contacteerde toen een sociale dienst.
Daar werd me gevraagd of ook mijn zoon eens op gesprek zou willen komen.
Uiteraard stemt een tiener daar niet mee in. Integendeel, hij was kwaad op mij.
Toen ik vervolgens op de volgende afspraak bij de sociale dienst ging, werd ik doorverwezen naar het Bijzonder Jeugdcomité, omdat hij in aanraking kwam met de politie voor vermoedelijke diefstal van een aansteker, hetgeen daarna een ongegronde aanklacht bleek te zijn.
De psychologe van het BJ besloot om mijn zoon via de jeugdrechtbank in een open instelling te Eeklo te plaatsen.
Mijn zoon voelde zich verraden door mij en ik viel in een zware depressie.
Hij werd daar totaal niet opgevangen, ondersteund of begeleid want zoals zij daar zegden “hij wil niet meewerken”.
Gevolg op lange termijn; Mijn zoon is nu 10 jaar ouder maar heeft schrik van alles en iedereen. Hij heeft geen enkele vorm van inkomen en zit geïsoleerd op zijn kamertje. Hij mist LEVEN…
Dag Joost
‘Gepakt’ door jouw brief, even ademnood doordat je zo verschrikkelijk juist verwoordt wat ik ook voel, doch niet gezegd krijg, gesteund door jouw rake pen en ook door de vele solidaire reacties…
Wat minder afstand, wat meer nabij zijn…
Misschien zijn we wel met genoeg om onze mond open te trekken en te roepen in plaats van te piepen…
Deel 1 ;
In eerste instantie wil ik zeggen dat Dhr Bonte heel moedig is om open en eerlijk alle gebreken van “de instantie” te openbaren.
Ik heb destijds hulp gezocht voor mijn toen 15-jarige zoon. We waren heel close, hij vertelde me alles. Ik was heel fier op hem. Alles veranderde toen hij naar het middelbaar ging. De ooit zo superjongen met prachtige schoolresultaten veranderde plots in een heel onzeker persoon met geen enkele interesses meer. De schoolresultaten kleurden rood en hij deed 3 jaar over zijn vierde middelbaar!
Hij hopte van de ene richting naar de ander. Het CLB, uw raadgever, stuurde hem alle windstreken uit. Hij geraakte ontmoedigd, verloren.
Ondertussen kreeg hij ook te kampen met gescheiden ouders. De immer lachende zoon begon zich te isoleren op zijn kamer. Het communiceren tussen ons viel totaal weg.
Ik heb toen hulp gezocht om te vermijden dat hij de verkeerde weg zou opgaan. En omdat ik ook niet meer wist wat doen.
Prachtig geformuleerd.hulp is duidelijk nodig,maar strukturen makrn het erg moeilijk
Een triest verhaal, een open en eerlijke brief. Verhaal die ik al 18 jaar ken, verhalen die nog langer in mijn hoofd zijn blijven hangen van toenmalige “tantes” die instellingen verrijkten of verarmden. Zorgende/ verzorgende directeurs/directrices die opbotsten tegen de papiermolen, tegen het apparaat om “zorgbehoevenden” een thuis te bieden. Zolang er in hokjes wordt gewerkt, gezorgd en een beleid beslist wordt door politiekers die de zorg nog eens wat minder centen geven zal het weer met een sisser eindigen.
Hulp vragen is voor velen een moeilijk iets. Hulp bieden, een vangnet creëren voor ze 18 worden, de moeilijkheden voorzien is zorg bieden en niet wachten tot hulp wordt gevraagd.
Dit is de nagel op de kop. Ook ik heb geprobeerd om iemand die geen kant meer uitkomt verder te helpen. Hij werd door de RVA, het OCMW, het ziekenfonds, het ABVV van het kastje naar de muur gestuurd. Hij heeft in geen jaar bijstand gekregen en kreeg en kreeg rekeningen aan de lopende band van o.a. noodzakelijke ziekenhuisoperaties die hij dus niet kon betalen. Hij vond nergens werk, zelfs niet als straatkeerder, want daar kwam hij niet voor in aanmerking. Nergens paste hij in het systeem,ook niet in dat van zijn ouders. Uit ontbering is hij ergens bnnengebroken en zit nu in de gevangenis, alsof hij daarvan beter wordt. De discriminatie op de arbeidsmarkt, ook misdadig, kan welig verder tieren.
Deel 3 : Ik weet hoe eenzaam en verlaten Jordy zich voelde,daar zo alleen in dat tentje..ik lag zo in een fietsenhok op mijn 16 jaar. Mensonwaardig zoals Jordy is gestorven. Wie weet hoeveel er zo nu ronddolen ? ..Mensen van de Zorg en de Staat ;open Uw ogen en DOE er samen iets aan. Hokjesdenken en targets redden mensen niet van de verarming/dakloos/eenzaamheid. Er rust ook een taboe op dakloos zijn als jongere..de maatschappij went zich van je af. Heb het zelf ook zo meegemaakt. Medemens “hulp ” aanbieden is precies een vies woord geworden als je dakloos bent. Daar moet zeker een verandering in aangebracht worden,mentaliteits- gewijs. Help elkaar in moeilijke tijden..help mensen die je tegenkomt op straat. Open je ogen en je zal kunnen ZIEN.
Sprakeloos …. Maar helaas, helaas voor Jordy…. Helaas voor vele Jordy’s
Wat een schitterende brief! Sinds jaren probeer ik iemand te steunen die het syndroom van asperger heeft. Wat ik zelf kan invullen doe ik zelf, maar ik zit op de bodem van mijn kunnen, mijn gedurende jaren” proberen begrijpen en helpen” dreigen op een fiasco uit te lopen wegens het eeuwige “hij moet het zelf vragen”. Wie asperger kent weet wat een tegenstrijdige toestanden dit meebrengt. Ik voel mij door de brief van Joost gesterkt. Ik probeer verder te doen wat ik kan. Vergeet niet dat het syndroom van asperger wordt meegegeven bij de geboorte en een leven lang meegaat. In het geval van de man die ik steun, reeds 75 jaar. Dat betekent een jeugd en volwassenheid zonder begrip en als de diagnose eindelijk valt……….”hij moet het zelf vragen” en wat hij niet aankan wordt onthaald op onbegrip…….. Bedankt Joost, eindelijk een lichtpunt.
Deel 2: Dus op mijn 16e dakloos ,op straat gezet door begeleid wonen. Ik heb nooit drugs gebruikt,ben geen drinker,heb geen stoornissen (behalve HSP) en ik sliep in het fietsenhok van mijn ‘oude school’..iedereen zag me maar niemand hielp! Dan ben ik naar het hoofdkantoor Jeugdzorg geweest (zwartgereden met de trein) en ben daar op een bureau gaan zitten en zei:Ik ga niet weg voor ik eten &drinken en vast onderdak heb gekregen!en anders ga ik op de stoep aan iedereen alles vertellen dat jullie mij negeren. En voila..het werkte.Ik kreeg een kot en wat centen voor inrichting en verder nooit niks meer gehoord.Ik heb mijzelf jaren in therapie gedaan op mijn eigen kosten om alles te verwerken: maar mijn vertrouwen in de mens is weg/bindingsprobleem en daardoor eenzaam.Geen familie,geen vrienden maar ik troost mij met de gedachte dat ik niet de enige ben.
Je hoeft geen drugs/drank of stoornis nodig te hebben om “geholpen” te mogen worden..men kan altijd van de kar af donderen in het…
geen woorden voor- duidelijke en open taal ! dankje wel voor je betrokkenheid ,je moed en stem en om het als persoon het verschil te maken in de niet zo fraaie huidige maatschappij en zo waar de hiaten van de hulpverlening en zorgsector aan te kaarten –
evolutie en ontwikkeling is nooit eindig, kritisch blijven is een must, blijven geloven in verbinden en vertrouwen, samenwerken, dynamische-creatieve projecten, actie’ loop niet weg van wat je niet kent’ ,rode neus acties, nazorgplanning, werken met cliënt/patiënt en familie, naasten, sociale omgeving…, wijsheid van cliënten/patiënten- ervaringen aan het woord , tewerkstelling van ervaringsdeskundigen, kracht van wijkactiviteiten, kracht van bottom-up , belang van luisteren en handelen naar inzichten van mensen in het werkveld !!!
Bedankt Joost ,dat je bent opgestaan uit de duisternis van de zorg/hulpverlening en openlijk je verhaal meedeelde. Ik zit niet in de zorg..ik was op mijn 16e al dakloos. Ik had bij opgroeien alleen een moeder (zij had nog 4 kinderen rondlopen) die altijd dronken was en ons sloeg met mattenkloppers en opsloot zonder eten of drinken voor dagen/zonder wc in een kamertje. Moeder heeft meerdere keren voor de rechtbank gestaan wegens zware mishandeling etc..maar elke keer kreeg ze ons terug.Waar ze ons tussentijds opvingen (tehuizen)werden wij ook mishandeld en zeer slecht gevoed. Daarna op mijn 11e jaar naar een pleeggezin:ook zwaar mishandeld (psychisch en fysiek) Dan in een begeleid wonen gestopt:daar werd ik 1 dag voor Kerst buitengezet zonder spullen; Dakloos, geen familie,geen vrienden,geen geld,geen kennissen..alleen een rugzak .Laat ik je zeggen: ouders van vrienden zeiden :jij mag niet meer omgaan met mijn kind Je word een paria waar niemand naar kijkt.Kinderbescherming deed niks.
Bedankt voor je eerlijkheid. Zo heb ik het als moeder van een kind dat zorg nodig heeft ook altijd al gevoeld… Geen hulp of weinig hulp omdat er altijd ‘flut’redenen gezocht en gevonden worden. En schandalig genoeg wordt dit dan nog in zoveel mooie praatjes verpakt zodat je jezelf nog schuldig zou voelen. Dit heeft me al zoveel en zwaar verdriet gedaan.
Bedankt om heel eerlijk te zijn over hoe de ‘hulpverlening’ in elkaar zit. Hopelijk kijkt elke hulpverlener in de spiegel en verstoppen ze zich niet langer achter regeltjes zodat de meest kwetsbaren in onze maatschappij de hulp die ze verdienen/nodig hebben.
De 1ste grote fout in heel het systeem is dat ze niet de directe familie contacteren en informeren.
Als de kinderen uiteindelijk in de zorginstellingen vallen dan kan je ze zien met alle toeters en bellen en zo veroordeelt de zorg iedereen die niet het etiket hulpverlening heeft.
Maak het makkelijker dat grootouders, tantes, nonkels eerst deze kinderen kunnen opvangen en geef hen de toegang tot de hele structuur. En eerst is voor ze een voet binnen gezet hebben in de instellingen … ga er zelf maar eens op bezoek.
Bedank Joost het doet goed om uw protest te lezen . Nu reageert minister Vandeuzen , hij komt altijd met hetgeen ze zullen gaan doen maar er komt niks van in huis . De hulp in de psychiatrie is zo ziek als het kan zijn . Onze zoon was in opname in Kortenberg werd begeleid door een goed psycholoog maar deze werd terug gefloten door de hoofdgeneesheer (dokter Pieters) Wij als ouders hadden niks te zeggen , Na 25 jaar is er nog niks veranderd , hoelang gaan wij dit nog toelaten .
Aan alle politiekers en “zorgmanagers” . Inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht! De zorg is er schrikbarend op achteruit gegaan en dan bedoel ik niet de gespecialiseerde zorg alhoewel therapeutische hardnekkigheid nog steeds vaak heerst! Maar de gewone dagelijkse eenvoudige zorg … Eenvoudige warme woningen voor mensen in nood hulp bij hygiënische zorgen een warme maaltijd aan sociaal tarief en vooral tijd om te luisteren! En stoppen met alles uitgebreid op papier te zetten wat door “tijdsgebrek ” toch niet uitgevoerd kan worden. Leiding geven moet maar die uitgebreide regelneverij moet stoppen.
Ik voelde het zelf al; het hokjesdenken. Het ontkennen van het falende systeem. Administratie als prioriteit in plaats van intimiteit en vertrouwelijkheid. Het verdwijnen van oprechte empathie en het kaalscheren van elke medewerker met dromen en motivatie. Collega’s met een hart voor zorg, voor mensen, vertellen dat ze te zorgend zijn en dat ze afstand moeten nemen.
Ik voel deze dingen in organisaties. Ik zie genoeg voorbeelden, en dat maakt het nog erger, want ik ben inderdaad nog zo onervaren. Daardoor durf ik die dingen ook niet zeggen… “Je bent te jong, te eigenwijs of te idealistisch of je hebt overal “commentaar” op.”
Integendeel.
Geen commentaar, geen geratel over idealen, geen betweter. Ik voel gewoon ook intern dat er iets mis zit. Want ik heb een hart voor mensen, niet voor hokjes, wetten en structuren. Menselijke imperfecties, hun talenten, hun glimlach, hun falen en slagen, hun verhalen, …, kortom: ik heb een hart voor alles wat een mens ‘mens’ maakt.
Beste vrienden,
In 1994 heb ik samen met de scholen en de Commissie voor Bijzonder Jeugdzorg een kind van 16 jaar die héél jong haar moeder verloren was, proberen te helpen.Hulpverleners kloegen steen en been omdat zij onderbemand waren en er lange wachtlijsten waren om deze kinderen op te vangen. Per provincie werd er één opvangcentrum opgericht, zodat de regering de schone schijn kon behouden. Vandaag de dag staan we nergens, er is nog altijd geen plaats en tijd om kinderen in moeilijkheden op te vangen en te helpen. Wij leven in een maatschappij waar het ieder voor zich is, regering inbegrepen. Van de grote bla…bla… bla… waarmee onze ministers bezig zijn begrijpt onze bevolking geen zier, wij zien enkel maar dat hulpbehoevenden : kinderen, zieken, ouderen die voor ons land gewerkt hebben, vandaag volledig in de kou blijven staan. Het is dringend tijd dat de regering eens naar de bevolking gaat luisteren, ze kunnen met hun tijd niet mee en zijn dringend aan herscholing toe!
dank je voor deze wijze woorden…doordacht en met warmte en betrokkenheid geschreven, met veel inzicht en inlevingsvermogen in wat er niet goed gaat, waar men als beleidsmaker zelf de illusie heeft, creëert, en oplegt dat men het goed doet,..de tussenregels die je niet schreef waren duidelijk…lef, lef dat velen niet hebben uit schrik voor de machtsblokken in en buiten de instellingen.
Ik lees veel over tekort en falen begeleiding.
Wat ik bizar genoeg nergens lees: hoeveel kreeg Jordy per maand. Hoeveel euro?
En dan vraag ik me af: als de gigantische hoop geld die naar sociaal werkers, budgetbegeleiders, omkadering etc en ad nauseatum gaat nu eens gewoon -hoofdzakelijk- in handen gegeven werd van hen die er nood aan hebben.
Het spreekt vanzelf dat een 18-jarige met tal van problemen dat geld niet efficiënt zou beheren. Maar hij/zij zou de ruimte hebben om fouten te maken, hieruit te leren en toch nog voldoende overhouden om zich een ruimte te vinden om te slapen, genoeg om eten te kopen, echt te leven.
Een systeem waar het overgrote deel van het budget naar werkingskosten gaat is per definitie een fout systeem.
Eigen ervaring heeft me geleerd dat je bij vraag naar steun het knikkende negertje bent dat vroeger op de toonbank stond. Lach lief en je krijgt een aalmoes en vooral veel en duur advies over hoe die aalmoes te besteden.
Sterk, de Mens die zijn verantwoordelijkheid durft te nemen en duidelijk vingers op veel te diepe wonden legt. Joost, ik wens je de moed om te aanvaarden en vooral verder te vechten!
Respect en bewondering voor al diegenen die, al dan niet professioneel, bereid zijn om zich heen te kijken en daar de medemens te (h)erkennen en zich niet laten binden door over-regelgeving of ‘imago’.
Het is verdorie eenvoudig: kleine aardkluit, complexe persoonlijkheid, begrip en aanvaarding. Meer is het niet mensjes, we moeten het allemaal niet benoemen maar er ZIJN voor elkaar.
Naïef maar ik hoop zo dat er hier en daar eentje verder dan het hokjesdenken geraakt…
Warme groet aan die vele goedbedoelenden.
Beste Joost,
Helaas heel herkenbaar over de ganse lijn, niet alleen naar cliënten maar zelfs binnen de HV, “collega’s” onderling , je moet geluk hebben dat onrechtvaardigheid die je aankaart wordt aangepakt.
Blij met deze brief!!!
Succes en sterkte aan alle Jordy’s, hopend op een geweten bij beleid en HV
zoals onze maatschappij nu in mekaar zit kan het niet verder …..er zullen nog slachtoffers vallen …..en wie neemt het op voor hen ? zeker de politici niet …ze doen maar alsof …zijn ermee bezig….dat horen we zo vaak…. ze investeren …maar dat is veel te weinig om die sukkelaars uit hun ellende te helpen …trouwens zover mocht het nooit komen …..
Jongeren kunnen vlot overschakelen tussen residentiële, semi-residentiële en ambulante bijstand, of met andere woorden tussen dag- en nachtopvang, dagopvang, dagbesteding en ondersteuning thuis.
Er werd werk gemaakt van een laagfrequente vervolgondersteuning (tot 25 jaar) en er werden extra middelen voorzien voor jongeren met een extreme gedrags- en emotionele problematiek (GES – Vandeurzen, 23 oktober 2009).
Ook voorzag het beleid ‘dagbesteding’ voor jongeren die schoolmoe zijn.
Tussen 17 en 25 jaar hebben deze jongeren duidelijk nood aan een ruim beschikbare en aanspreekbare begeleiding. Jong-volwassenheid is een fase waarin er veel verandert, er worden dan ook nieuwe eisen gesteld aan de persoonlijkheid. We zullen moeten kunnen verdragen dat ze soms maandenlang vluchten uit de instelling. Dan kan je maar hopen dat de jongvolwassene een outreachend aanbod wil aanvaarden, een aanbod dat op een respectvolle manier het experimenteergedrag opvolgt .
Straffe taal Joost…maar het doet zo’n deugd dat er mensen zijn die hun nek durven uit te steken en een welverdiende trap in de bestaande structuren durven te geven. Ik denk…dat ik een van die herders was die net dat beetje meer zocht…maar gekortwiekt en gefrustreerd opgaf. Niet de ondersteuning van mensen die het moeilijker hebben in deze maatschappij maakten me moe, maar het steeds maar moeten opboksen tegen macht, ideeën (sommige mensen in de hulpverlening lijken zelf wel hulp nodig te hebben), tekorten…om goed te kunnen werken…en hoe dikwijls moet je kunnen verdragen dat je naïef genoemd wordt zonder aan jezelf te beginnen twijfelen? De verantwoordelijkheid voor Jordy ligt ook niet alleen bij de organisatie van de hulpverlening maar bij ieder van ons…heeft dan echt niemand iets gezien, en als we iets zagen waarom deden we dan niets verdorie…
amaai, zo goed gezegd. Alle eer aan begeleiders die in eerste instantie kiezen tijd te maken voor de jongeren, volwassenen die het nodig hebben en dan denken aan rapportage, overleg,… Dat moet er ook zijn, maar leg je prioriteiten juist. Ooit een studiedag gevolgd die begon met: ‘wie wil wonen in de voorziening waar hij werkt’? M.a.w. geef een leven, respect aan anderen wat je zelf wil krijgen.
(er ging die ochtend geen enkele hand de hoogte in trouwens).
Carine
Ik ben het niet met je eens Peter. Deze man die sorry zegt, stelt iets aan de kaak. Wil dat er verandering komt. “Onze” politici laten het afweten door vele miljoenen te bezuinigen en dan staan de verzorgende mensen met de rug tegen de muur !
Joost,
Dit is super mooi. Geweldig geschreven. Het ontroert me. Zelf werk ik nog al altijd met veel goesting bij de Jordi’s van onze wereld. Het inspireert me om nog beter te doen. Groeten, Frank.
Het jeugdbeleid heeft een ziel nodig… een liefde… meer dan regels en besluiten. Die ziel moet kunnen groeien tussen, doorheen en boven de regeltjes en strategieën uit. De ambtelijke structuren kijken naar het werkveld om die ziel inhoud te geven, maar dat lukt pas als modules, strategieën en integraal denken de nederige dienaars van dit geloof in kinderen en ouders zijn. Dat lukt niet wanneer dit integraal gedachtengoed vooral dient om te registreren, afbakenen en verder beleid te voeren. En een ideologie op zich wordt. We lopen daardoor het risico dat IJH verwordt tot een bureaucratie dat als een soort heilig gewaand onkruid over alles heen kruipt, woekert en heerst. Het jeugdbeleid mag niet het risico lopen een kil, bureaucratisch huis te worden waaruit kinderen en collega’s vluchten. Laten we vooral (en integraal) zoeken nr en pleiten voor meer ruimte om warme, veilige nesten te bouwen. Dit debat moét zijn ruimte opeisen tussenin en bovenuit het beleidsdiscour!
Dit zijn de uitwassen van een totaal verziekt systeem. Gedurende jaren is er een besparingspolitiek gevoerd die zoals altijd de zwakste in de samenleving treft.
Te weinig middelen , te weinig interesse, te veel ‘ narcisme’ , te veel verzuiling.
Alles wordt gepolitiseerd en aan regelgeving onderworpen. Men moet nog steeds zoals vijftig jaar geleden, de juiste mensen kennen en voldoende eigen
middelen hebben om enigzins gehoord te worden. Ik bewonder al die jongeren die de moed hebben om daar met hun beperkte middelen elke dag tegen te vechten, om toch een lichtpuntje te zijn voor diegene die hen zijn toegewezen.
We zouden terug een ” Mei 68 ‘ moeten beleven, maar dan als doel, een mens-gerichtere samenleving. Weg met gepamper en overdreven regelgeving, subsidieer daar waar de grootste behoefte zijn, de samenleving zijn de mensen, niet de structuren.
(oops: ipv 2 delen zijn het er 3)
sorry is niet genoeg. Jordy moet voor altijd een kras op uw ziel blijven. Iets dat u drijft. Iets dat u zegt dat als er niets – of te weinig – verandert, u verkeerd bezig bent. Ja, da’s niet leuk om te lezen. Ik ben de eerste die dat op zichzelf toepast. (als u het anders wil lezen: “niet de bestemming maar de weg telt”. Same thing, anders gezegd. Autisten zijn vaak communicatie onbekwaam) Maar hét is niet genoeg. Wachten op politici en beleidsmakers, hoe lang doen we dat nu al? Jordy moet u uit uw lethargie halen, uit uw verslaving aan angry birds, Jordy moet u aanzetten om uw denken te fileren en alles wat scheef zit eruit te halen. Jordy toont u hoe kapot deze maatschappij is, hoe een (zachte, lieve?) mens kapotgaat in een tentje in de Blaarmeersen. Laat dat tot u doordringen en voel de pijn. En laat die pijn u drijven. Niet u eronder trekken. Da’s niet mijn doel. je ziet wat er is en je leert. Evolueert. Groeit.
Ik vind het gewoon knap dat er eindelijk iemand is die open kaart speelt …..heb zelf een zoon verloren door zelfdoding en het gemakkelijkste wat je dan als antwoord krijgt is dat het om de drugs ging ik heb zelf alles gedaan wat ik kon maar alleen lukte het niet en blijkbaar hadden andere het al opgegeven want het was weer een van de zoveel hopeloze gevallen waar niets aan te doen was .de gedachte dat Jordy dit alleen heeft moeten doorstaan moet pijn doen bij vele en hopelijk is zijn dood niet voor niets geweest
(2/2) en ten tweede die mensen dat effectief ook helpt te doen. Sorry betekent dat je afstapt van welk model je ook maar in je hoofd hebt, van zodra er iemand tegenover je zit. Sorry betekent dat je mensen voor mensen ziet, en niet laat verdwijnen in een groot anoniem label (“Walen”, “Werklozen”, “gehandicapten”, “mensen uit instellingen”, “holebi’s”, “links”, “rechts”…). Sorry betekent afstappen van al die fucking etiketjes. Hoe je het ook draait of keert, “je hebt een beperking” is een molensteen om je nek, niet alleen voor jezelf, maar vanuit de ogen van anderen. Vóór mijn diagnose (op latere leeftijd) was ik een moeilijk iemand die zijn problemen zelf opzocht. Na mijn diagnose, was ik plots “iemand met een beperking” en was ik als het ware niet meer in staat te bedenken wat er best was voor mij. Sorry betekent durven toegeven dat je écht fout zit, en terug luisteren naar de mensen. Écht luisteren. Sorry betekent luisteren naar je eigen nét-niet-burn-out. Wie…
Het is niet genoeg. Sorry is niet genoeg. Ik ben een hoogbegaafde autist, iq groter dan 130 dus, diploma lic wiskunde en zelfs ik val tussen de mazen van het net. Het net dat gespannen wordt door àlle politieke partijen, door àlle mensen die dit soort zaken wegrelativeren – we kunnen niet àlles en iedereen helpen – het net dat gespannen wordt door zoveel mensen die in hun werk mooi braaf achter hun functieprofiel of subsidiestroom blijven aanhollen. Door iedereen die blijft vasthouden aan consumentisme, economische groei en ga zo maar door. Als je vanavond naar huis gaat en de deur van je kantoor achter je dichttrekt, en voor jezelf een deur dichtdoet in je hoofd, is sorry niet genoeg. Sorry is een heel klein begin van een heel lange queeste, waarvan wij het einde niet zullen meemaken. Sorry is inzien dat het in je hoofd verkeerd zit als je mensen benadert vanuit “beperking”. Sorry faalt wanneer je mensen niet ten eerste aanleert dat ze meta kunnen en mogen denken over zichzelf…
Beste Joost,
Dank omdat jij onder woorden brengt waar wij zelf ook al jaren tegenaan lopen in het onderweg zijn met gasten op onze zorgboerderij, zonder subsidies of tegemoetkomingen omdat het niet sensationeel is wat we doen, omdat we onze tijd niet in een eindeloze papierwinkel van dossiers willen steken, omdat we er gewoon maar willen zijn voor hen… Soms is het zwaar omdat je zo betrokken raakt en je je vaak machteloos voelt. Maar dan mogen we soms onverwacht zien hoe zo’n gekwetst vogeltje toch zijn vleugels durft open plooien en een beetje vliegen kan. Dat houdt ons op de been. Zo spijtig dat Jordy dat niet gevonden heeft. Laat ons hopen dat zijn dood niet vergeefs is geweest en er aandacht komt voor wat er echt toe doet.
Wees moedig. En blijven voortdoen, altijd blijven voortdoen.
Deze brief is een eerste aanzet tot verandering. Helaas is het een schrijnende waarheid dat velen hun mond niet durven of willen opendoen -ongeacht de ethische morele strijd- uit angst hun job te verliezen of hun eigen positie in gevaar te brengen. Deze verkeerde ingesteldheid, het gebrek aan integriteit weliswaar , is hetgeen wat ook dringend aangepakt moet worden. De professionele identiteit van de maatschappelijk assistent lijkt in het slijk te liggen. Het is jammer dat zo velen deze titel dragen zonder verantwoordelijkheden op te nemen, vaak uit “angst en eigenbelang “. Een eerlijke beeldvorming over de professie dringt zich naar mijn mening dan ook op.
ook ouders die willen helpen worden soms in de kou gezet door het systeem, ik wil mij hier niet als slachtoffer voordoen, maar soms toch moeilijk als het om je kind gaat, ook al gaat het over een ‘volwassen’ kind.
Het is heel jammer wat er momenteel in onze maatschappij aan het gebeuren is. Er zouden veel meer straathoekwerkers moeten opgeleid worden, zodat de armoede, onzekerheden, psychische problemen voor een groot deel kunnen opgelost worden. Heel veel respect voor Joost, om zijn ervaringen en verhalen naar buiten te brengen. In plaats van kleding, voeding enz enz naar de andere kant van de wereld te vliegen, zou men er beter aan doen, om ons volk op de eerste plaats te zetten voor hulp, dan zouden er een pak minder jongeren en/of daklozen zijn. Nogmaals petje af voor Joost
Inderdaad “het systeem” heeft gefaald, ten koste van eigen jeugd!
Zelf ben ik in vrij jonge levensjaren (6-8 jaar) ook geplaatst geweest van het ene tehuis naar het andere, van het ene pleeggezin naar het andere,… Gelukkig zijn ik en mijn broer min of meer goed terecht gekomen (Leeftijd nu 41 jaar) maar er is geen dag, nu nog steeds, nooit familie rondom je is geweest, je met problematiek wordt geconfronteerd wat ons verleden betreft en we ons mannetje moetenstaan, in deze grote boze maatschappij waar wij heel week en gevoelig blijken nog in zijn, het blijft ons nog steeds te achtervolgen op één of andere manier! 4 jaar geleden hoorde ik dat het bij jeugdzorg en jeugdrechtbank ontzettend aan het rommelen was, in het dagelijks leven zien we de gekste, zotste situaties wat uitspraken wat jeugdrechtbanken betreft! Waarom niet méér geld steken in onze eigen jeugd, jongeren, opvang & begeleiding? “Systeem” herpak jullie!!!! Vluchtelingen krijgen hier woonst, eten en luxe,.. EN…
Bedankt voor deze tekst ik kan je niet genoeg bedanken ik heb ook op die stoep gewacht,toch heb ik de liefde gevonden de kracht van alles. ;)
De regering die onze wetten maakt zou ook eens in eigen boezem mogen kijken. Vroeger meerderjarigheid op 21 jaar, nu 18 jaar. Ouders hebben dus geen inzagen meer bij RVA en dergelijke. De zwakkere jongeren in onze maatschappij zijn van geen tel. Er worden nieuwe wetten gemaakt, jongeren zonder diploma drie jaar geen recht op inschakelingsuitkering. Dubbel gestraft zijn deze jongeren en voelen hun nog meer nutteloos. Laat staan dat deze jongeren interesseren hebben om inorde te zijn met heel de papier winkel , hun hoofd staat daar niet naar. De ouders staan machteloos toe te kijken. Want zij kunnen niet ingrijpen omdat hun zoon/dochter meerderjarig is, zelf niets inorde brengen voor hun kind. Deze jongeren zouden gratis hulp moeten krijgen, misschien hulp dat aan huis komt in hun vertrouwde omgeving van inplaats te schorsen als deze niet komen opdagen. De dag van vandaag kampen veel jongvolwassen met psychische problemen in onze harde maatschappij, jongens nog meer dan meisjes.
Eindelijk iemand met lef die het probleem durft aan te kaarten.
Bijzonder is de waarheid omschreven voor Jordy.
Laat men nu eens echt werk maken voor die gekwetste vogeltjes.
Er is veel moed nodig om zoiets op papier te zetten.
Er is nog véél méér moed nodig om te durven er ook maar iets aan te doen.
Wie helpt nog iemand zomaar ?
Een ander punt is,
zou men dit ook schrijven indien zoals zo vaak, bij dergelijke jongeren de dood zou zijn veroorzaakt door drugs?
Eenzaam proberen weg te vluchten van de realiteit, en drank is te duur.
Het gevoel van gemis van ouderlijke liefde, wat bij een relatie er zo vaak voor zorgt dat men enkel liefde kan geven, en te kwetsbaar is in een relatie.
Al die weglopers van instellingen zijn er keer op keer voorbeelden van.
Wat is het verschil financieel tussen een loverboy en een instelling?
dank u voor deze mooie recht uit het hart brief,het zal heel zeker bij collega’s
herkend en onderkent worden ,hou vol !
Hoi,
Je hebt alvast veel reacties en misschien lees je die van mij niet.
Maar ik wou je iets vragen. Alhoewel ik een opleiding maatschappelijk werk volg en ik ook steeds de belangrijkheid van afstand-nabijheid moet horen. Wil ik toch graag een oproep doen tot meer warmte, liefde en echtheid. Want naast mijn opleiding ben ik ook een kind van de bijzondere jeugdzorg. Mijn opleiding is dan ook soms erg confronterend. Tijdens een bepaalde les ging het hierover en dan nog in de sector bijz. Jeugdzorg. Ik ben al huilend naar buiten gelopen. Wat je niet weet is dat ik in die tijd heel verdrietig was en me alleen voelde, wat normaal is, ik was ouderloos en ook maar een kind. Had ik toen niet die inspirerende en warme en liefdevolle Patricia gehad, die alle regels (afstand nabijheid) aan haar laarzen lapte, was het een ander verhaal geweest. Verleidingen stonden namelijk om de hoek te loeren om dat verdriet weg te nemen. Dus vergeet niet surrogaat ouder, een kind heeft warmte en vastheid…
Leuk open brieven voor het persoonlijk ego te strelen.
Het zijn niet regels en wetten protocollen,
Empathie zodat men voelt wat Jordy voelde, pas dan kun je ook zijn levensweg gaan onderzoeken.
En nee het geeft geen kick of media aandacht als je jezelf belangeloos inzet voor een jongen als jordy, je krijgt er gegarandeerd last mee, omdat er zovele ouderen kicken op het lichaam, maar niet weten dat het om de geest gaat.
Natuurlijk jordy had een moeder figuur nodig, juist dat gemis omdat ze dat altijd verheerlijk hebben in hun fantasie.
Er was niet veel hulp nodig, als het maar uit het hart was gekomen, in plaats van doen wat de job vereist.
Heel veel respect Joost !!!
Ik heb net hetzelfde ervaren?Ik was van de privé naar de sociale sector overgestapt,om dan vast te stellen dat vooral produktiviteit belangrijk was,zij die niet konden volgen werden uitgerangeerd of kregen zelfs geen kans.Projecten werden opgestart en afgevoerd naargelang de subsidies,mensen werden aanvaard en terug ontslagen omwille van subsidies voor het project.
De sociale sector?hulp aan de zwakkeren?er moest gewoon voldoende winst gemaakt worden,dat was waar ons project op afgerekend werd.Uiteindelijk werd ons project stopgezet door gebrek aan subsidies,zowat het ganse kader werd ontmanteld,ik heb nu in de vdab gezien dat er opnieuw instrukteurs aangenomen worden om eenzelfde,eerder afgevoerde project,weer op te starten.
Waar zijn we mee bezig????
Gelukkig zijn er nog mensen als jij die tegen dit idiote systeem durven in te gaan en niet hun postje het belangrijkst vinden.
Joost , bedankt voor je open brief. Dit heb ik voor Jordy en mijn zoon en zoveel anderen in dezelfde situatie geschreven. Deze jonge mensen zijn de ‘kanarievogeltjes” van vroeger in de mijnen. Zij geven het signaal dat deze maatschappij te hard is geworden om liefdevol in te bestaan.
Jordy – ik heb je nooit gekend, maar eigenlijk ken ik je door en door. Je was zoals mijn zoon Axel. Hij is 22 geworden, en was niet klaar voor deze wereld, kon de huidige maatschappijdwang niet aan. Net zoals jij koos ook hij voor verdoving via drugs omdat hij niet gelukkig kon zijn. Axel zal je daar, waar jullie nu ook zijn, opvangen, daar ben ik zeker van.
Hoeveel jonge mensen moeten we nog kwijt verliezen, geen hulp vragen aan de instanties of er uiteindelijk wel hulp vragen zoals Axel deed, maar niet meer geholpen worden. Het eindresultaat: te jong gestorven. Jordy, Axel, … R.I.P.
ik mis jullie. Laat het systeem menselijk worden. Voor ons allen.
Peggy, mama van Axel.
Respect, respect, respect, iemand die zijn job, noem het roeping, met heel zijn hart doet en daarbij de pijnpunten druft te benoemen waarom het systeem er niet in slaat om zijn doel te bereiken. Om het verhaal positief te houden, ik hoop dat de dood van Jordy een verandering zal teweeg brengen zodat anderen beter geholpen kunnen worden.
Knap dat je dit durft te doen. Het zal niets veranderen aan het systeem wat geregeerd wordt door macht en politiek maar hopelijk wel inzicht geven voor je collega’s om alert te zijn en het systeem te verlaten in ruil voor een eerlijk leven.
Beste Joost,
Jouw brief verwarmt toch mijn hart, zolang er “hulpverleners” zijn die alles nog in vraag durven stellen is er hoop. Niet enkel voor de clienten in de sector maar ook voor diegenen die er in werken. Chapeau voor deze brief, hou moed.
Hoe mooi heb je dit op papier gezet. Hopelijk wordt dit gelezen door personen die iets aan zo’n toestanden kunnen veranderen. Spijtig dat dit gebeurt is. Hopelijk gaan de ogen ? open van vele instanties.
Beste Joost, heel veel sterkte!
En mijn diepste bewondering voor je moed en deemoed.
Je bent een mooi mens!
Lieve groet,
Johan Dreesen
Mooi verwoord en vinger op de gapende wonde die zich toont in onze maatschappij ….waar er door overheden geen tijd en aandacht primeert voor zorgbehoevenden. Kinderen en mensen op wachtlijsten, al jaren.
De zorgverleners klagen dit al jaren aan. Onlangs nog een moedige verpleegster gehoord die om haar bejaarde bewoners geeft en het niet langer kan aanzien.
Zij, en ook nog zovele anderen die in stilte doorwerken met beperkte middelen…
Ze zijn met zovelen die het signaleren. De media brengen Jordy terecht nu in de kijker. Maar ze kunnen zoveel méér. Ze moeten ook die zorgverleners een stem geven zodat ze niet langer in de woestijn staan te roepen wanneer het dreigt fout te lopen.En dat was gisteren en eergisteren en verder in de tijd.
Waar geld, winstbejag en plat opportunisme dè skills zijn …..is het wachten op godot.
Hier in Nederland kan mijn zoon heel goed de volgende zijn na 6 jaar hulpverlening zonder resultaat
beste, proficiat voor je open eerlijke brief, wij, ik en mijn echtgenote zijn pleegouders geweest van 17 kinderen in een home. ook daar hebben we ondervonden dat men steeds in de schuifjes moest lopen en niet teveel hulp en aandacht besteden aan de kinderen zelf, door ons open en soms (voor hen, de vereniging, ik wil deze niet vernoemen, om terug geen moeilijkheden te krijgen, uiteindelijk zijn we na 6 jaar ontslagen, daar we te veel achter de kinderen stonden,onze uiteindelijke droom was de kinderen die de inrichting verlieten verder te kunnen opvolgen , de administratie beslist daar anders over, wat deugd doet is dat we na meer dan 25 jaar nog steeds met enkele kinderen contact hebben,en die ons nog veel dankbaarheid betonen. wees moedig geef niet op en vecht verder. proficiat!!!!!! steeds tot verdere uitleg bereid.
magda en eddy
Gaat er iets veranderen aan deze situatie ? Neen …. Hebben ze er iets uit geleerd ? Effe …. ‘T zat al van het begin fout … de ouders … Volgende maand spreken ze er al niet meer over …. Wat een maatschappij …
Een welgemeende dank, Joost! Hopelijk wordt uw brief gelezen door de ministers, beleidsmakers, zorgverleners… De geestelijke gezondheidszorg draait mank voor jongens als Jordy. Met mijn 20-jarige zoon heb ik het ook allemaal van dichtbij meegemaakt: het frustrerende, moedeloze toekijken en het niet krijgen van hulp “omdat ze het niet willen en meerderjarig zijn”. Ganse verhalen… Maar kijk, dan komt een brief van iemand als u en krijgen we weer hoop. Hoop voor de vele Jordy’s hier in Vlaanderen.
Beste,
Ik heb dit met tranen in de ogen gelezen. Deels waarschijnlijk uit een ietwat eigen ervaring. mijn zoon Christophe De Vos (Zie Knack van rond 25 oktober 2013)
er wordt alleen rekening gehouden met “het systeem” (dat moet opbrengen!). en niet met de mens.
Meer later, Daniel De Vos
Prachtige woorden maar een verder gevolg aan de dood door schuld en of nalatigheid van de betreffende jeugdwerker ” van dit kind gaat dat er ook nog komen ? Gaat iemand hiervoor ergens verantwoording afleggen of blijft het bij de mooie woorden .. sorry … misschien tot een volgende keer … en dat post mortem aan een dode door schuld ?
Voor wie is de brief bestemd, wie heeft er post mortem belang bij deze brief ?
Mijn hart brak toen ik het artikel las …. verdriet, onmacht, boosheid. En dan hoorde ik de reactie van de minister, kort samengevat; “alles is volgens het boekje verlopen”…. . De wachtkamers raken inderdaad steeds voller maar de mazen van het net worden ook steeds groter! Hoeveel jongvolwassenen en volwassenen worden afgeschilderd als luilak, werkonwillig, profiteur, … vanuit verschillende hoeken, terwijl ze niks liever willen dan erbij horen. Ik ben zelf jarenlang werkzaam geweest als hulpverlener binnen de thuislozenzorg en heb mij ook heel dikwijls zo machteloos gevoeld …. . Lieve Jordy, uit de grond van mijn hoopvol hart, je bent niet voor niks gestorven!
Joost jullie staan niet alleen als hulpverlener ,wij ouders weten dat jullie ook gebonden zijn door allerhande regels , maar dat overheid , overheidsinstellingen waaronder magistraten , politie en jammer genoeg ook nog vele hulpverleners laten begaan blijft voor vele ouders en waarschijnlijk vele jongeren een pijnpunt . Daarom dat we samen moeten blijven werken aan de belangrijke ouderparticipatie .
Dat vele ouders dit probleem al aanklagen , ROPPOV , POPANT enzovoort .
Weten beide dat men de integrale jeugdwerking aan het herbekijken is , laat ons hopen dat de stem inbreng van ons ouders , hulpverleners en de open brief van de jongeren eindelijk eens ernstig genomen worden . Maar eerlijk gezegd verwacht er niet veel van daar de materie te complex en te ingewikkeld is om in een tijdsspanne van zes maanden te bespreken met allerhande actoren , jongeren , ouders ,hulpverleners , magistraten , psychiaters en dergelijke meer .
Zelf klaag ik deze problematiek al bijna 10 jaar tevergeefs…
Spijtig ,zoals het er hier aan toe gaat .
Dit was nu een jongen van plus 18 en in de steek gelaten , maar wat met nog kleine kinderen die zich nog niet van het leven kunnen beroven of omkomen door ontbering dat gaat ook niet .
Alle diensten van de sociale cel van de politie – ocj- consulenten van de jeugdrechtbank – clb en nog andere die ik niet ken waarom mogen die met elkaar niet communiceren , elk moet een dossier maken maar dat is het dan . De ene dienst weet van de andere dienst niet wat voor bewijslast er binnen gebracht word en zo word er verondersteld van degene die het binnen brengt dat de bewijslast meegenomen word naar de andere dienst . Waarom allemaal niet samenwerken aan 1 probleem . Het begint bij de sociale cel van de politie daar geef je bewijzen af en de rest van de diensten als je er later naar vraagt die weten van niks ( hier gaat het over een kind van nu 6 jaar en waar ze vermoedelijk misbruikt word daar word ze door de jeugdrechtbank aan toegewezen ) Begrijpen…
Ik wordt misselijk als ik dit lees en zit er spijtig genoeg al jaren middenin.Ook de sector van de therapie gaan ze nu ook eens mooi ordenen .’t moet allemaal ” klinisch”.Klinkt mooi , vooral in de reclame op TV.( mag het even sarcastisch ?)
Mensen worden nrs van dossiers en alleen dokters mogen dossiers hebben , die dan met gerecht e.d gedeeld worden . Voor ” de veiligheid” !! Wiens veiligheid ?
Ook deze jongere zal rap niks anders dan een nr worden .
Blijven we dit aanvaarden ?? toch ben ik geen doemdenker. Slechter kan het niet worden , zolang er nog hulpverleners hun nek durven uitsteken en zich niet monddood laten maken.Succes !
Ik heb een reactie, maar het veld is te klein. Kan ik alsnog een word-document doorsturen. Het mag gepubliceerd worden, maar ik heb het vooral geschreven voor Joost en zijn collega’s.
Katia Colman
0492 575 385
Katia, je mag je reactie mailen naar info@sociaal.net. bedankt!
Indrukwekkend geformuleerd! Mooi eerbetoon aan een jongen die had kunnen gered worden als het systeem het had toegelaten. Ik worstel na jaren nog met hetzelfde met 1 van mijn “klanten”, want zo moeten wij ze noemen. Ze verdienen beter dan die naam. Ik hoop van ganser harte dat je nu enkel nog roept. De fase van het piepen is met de zinloze dood van zovelen gestopt. Ik roep met je mee!
Ontroerend ….heel mooie brief . Heel herkenbaar !
Ik heb zelf 40 jaar in de sociale sector gewerkt .
Heel spijtig dat de zorg overal moet wegvallen , de laatste maanden van mijn loopbaan waren er ook reorganisaties ,nieuwe directie ….nieuwe wetten ….de zorg moest minderen , registreren……..neen ik kon dat niet …ik ben iets vroeger gestopt met werken ….ik zag dat niet zitten alleen maar bewijzen , op papier dat ik goed bezig was . Die 39 jaar en 9 maanden heb ik met heel veel zorg mogen werken , ik heb ook heel wat schapen, getroost ,er extra tijd voor genomen en een luisterend oor geweest . En daar heb ik geen minuut spijt van …..
Registreren……… het was niet echt mijn ding ” ZORG “daar moeten we terug naartoe ….ook in de ziekenhuizen en bij de bejaarden .
Joost,
helemaal mee eens….en zeker waar je het hebt over de relatie hulpverlener-jongere! Hulpverlenen kan maar al je met iemand mee-leeft en op pad gaat!
Ook ik heb geroepen maar niet hard genoeg …en te laat!
Laat de moed niet zakken, jullie doen goed werk. Zelf heb ik met de straathoekwerker altijd een heel goede band gehad en nu mijn zoon van straat is en in een instelling verblijft komt hij nog op bezoek. Zonder de straathoekwerker zijn inzet, begrip, medeleven zowel voor mijn zoon als mezelf was dit nooit gelukt.
Iedereen moet meer begrip tonen voor mensen die het moeilijk hebben en ook voor de hulpverleners. Deze job is al zwaar genoeg , geef deze mens steun , geef ze alles wat hun job vraagt, steun ze financieel en vooral waardeer wat ze doen voor mensen die niet meer kunnen, die het heel moeilijk vinden in de maatschappij
Beste Joost,
Een heel sterke en krachtige open brief !
Ik voel mee met je sorry gevoel en zeker ook met het lot van Jordy.
Zelf ook werkzaam in de bijzondere jeugdzorg en het ook niet meer weten …wel doordoen en nabij proberen zijn ( als dat al mag )…
Zelf groot geworden in de bijzondere jeugdzorg ( voorzieningen )en weet hoe dat voelt !
Dikke merci dat je ‘uit de kast komt ‘ Dikke merci dat je het opneemt voor Jordy en alle andere ondergesneeuwde ‘ vogeltjes’ !
Veel succes en ik ben zeker mee,
Kari
wat jammer dat het altijd te laat komt,deze jongen had met goede hulp nu nog kunnen leven.Waarom wordt er nu pas goed over nagedacht,waarom moet het eerst 1 of meerdere levens kosten,Vind het verschrikkelijk dat deze jongen op zo,n vreselijk manier,eenzaam en alleen moest sterven.Hoeveel zullen er nog volgen,echt zo verdrietig.groet Lia
een open brief van een straathoekwerker… een open brief van een startend verpleegkundige in de ouderenzorg….allemaal in hetzelfde bedje ziek… eindelijk mensen die ermee naar buiten durven komen, maar zoveel meer mensen weten het ook maar durven dit niet…. maar waar blijven de beleidsmakers van ons land..
zij die er wel iets kunnen aan doen…die gaan alleen maar weer zeggen dat het allemaal zo erg niet is ….
Helemaal mee eens. Dit geldt niet enkel voor jeugdwelzijn, ook binnen CAW zien we helemaal dezelfde fouten gemaakt worden,binnen thuislozenzorg eveneens. In deze laatste sector vallen jaarlijks doden door regelitis en afstandelijke professionaliteit. Mijn generatie, helaas al wat ouder, klopt vaak op tafel en wordt dan afgefaan als niet van deze tijd en met ontslag bedreigd wegens zogenaamde incompetentie, te veel zorg en betrokkenheid dus. Maar de registratieprogramma’s, zij boomen. We hebben de ziel van sociaal werk verkocht aan subsidies.
Beste Joost, ik hoop dat iedereen om vergeving vraagt! U brief is oprecht en een eerbetoon aan Jordy. Ik heb altijd gezegd theorie is geen praktijk. Met u hart denken en-of soms handelen is geen misdaad! Sterkte, en ga ervoor! Ik heb heel veel respect voor u. Sterkte vanuit Tongeren van Lenni
Moedig van die jeugdwerker om te schrijven wat we in de zorg meemaken. …. op school leren we zorg op maat te bieden. … in de praktijk is het aanpassen aan het bestaande systeem… als je echt iets wil betekenen word je gewezen op je professionele afstand/nabijheid. … je moet binnen de lijntjes kleuren…. ik kreeg eens mijn ontslag omdat ik me teveel met de mensen bezighield en te weinig met de werking…. je nek uitsteken word niet overal in dank onthaald….. sommige mensen hebben nu eenmaal hulp nodig buiten de lijntjes en ik zal indien nodig altijd buiten de lijntjes kleuren om mensen te helpen binnen de lijntjes te kleuren. …. Dat is hulp op maat en dat moet je durven !
Dag Joost
Ik ken jou niet en toch … ervaar ik jou bijzonder.
Je slaat de nagel op de kop met inzichten die de mens centraal plaatsen, ondanks alles, inzichten die aanzetten om, met een absoluut respect voor de andere, een eindje mee te gaan met die andere, zonder regeltjes. Meegaan is belangrijk!
Ik kan mij in het relaas volledig terugvinden… Soms denk ik dat we met wat meer burgerzin en betrokkenheid naar het individu beter kunnen helpen dan door al de regelgevingen… We zijn geëvolueerd naar een kastjes hulpverlening, en niet alleen in de jeugdzorg, maar in de gehele gezondheidszorg …
Overspoeld door doctoraten , thesissen die alles verder uitzoeken en een eenkennige conclusie nemen die dan later als de nieuwe standaard wordt gezien…en zo dwalen we af van wat er echt teld…
We moeten absoluut terug naar de essentie, integrale zorg, en niet gefragmenteerd… Waar ieder dan nog beperkt wordt in wat en hoeveel hij of zij mag delen om de integraliteid te garanderen…
Het heeft jaren geduurd om nu hier te staan… Het zal terug jaren duren alvorens beleidmakers, doctoraten en thesissen, wat we nu zien en denken, zullen kunnen omkeren… Ondertussen zullen er nog veel jordi’s de revue passeren…
…er zijn zeker mensen die moeten geholpen worden en bijstand en ondersteuning echt nodig hebben … En er zijn mensen die ” geholpen ” worden maar enkel van het systeem gebruik hebben gemaakt om mee te profiteren van de geopende hand…is het moeilijk onderscheid te maken?…in dit geval zeker niet..deze kerel had hulp nodig en men heeft dat niet( gewild?)opgemerkt…
Misschien was hij te blank en welbespraakt om toch zeker geen onderdak/ eten/ uitkering etc. te durven vragen…jongens jongens…is het geen tijd om nu ook ” onze ” mensen op dit vlak eens eerst te gaan helpen vooraleer we de miserie van andere landen gaan oplossen?….spreuk van een onpopulaire partij schiet me ineens te binnen…
Bedankt Joost voor deze moedige brief!
Groetjes
Geert
Dat mensen niet àlles kunnen oplossen weet ik echt wel. Maar als maatschappij moeten we ook durven toe te geven dat het sociaal beleid de laatste jaren met volle vaart achteruit boert. Onze politici doen waar ze het best in zijn, zich verstoppen achter allerlei wetten en muurtjes hun handen en geweten wassen in de onschuld terwijl ze drommels goed weten dat het besparingsbeleid ten aanzien van de meeste behoeftigen de DOOD steek is voor velen onder hen. Deze opzettelijke struisvogelpolitiek maakt hen NIET MINDER medeplichtig aan het niet verlenen van hulp aan personen in nood. Ze weten wat ze veroorzaken maar kiezen ervoor om hun gegoede vriendjes op allerlei vlak te ondersteunen en financieel te belonen. Terwijl ze al de Jordi’s wetens en willens aan hun lot overlaten want met deze groep hebben zij niets te maken, geen binding en niet in het minst verantwoordelijkheidszin. Macht en geld is voor onze beleidsmakers alles wat telt.
Vijgen na pasen
Wat er mankeert, dat ze vergeten dat ze met mensen werken, karakters, en eigenheden !!!dat kun je niet begelijden vanaf burau- tjes geef de mensen op de werkvloer eenstem!!!!
Proficiat Joost voor de moed om deze brief te schrijven. Ik ben er van overtuigd dat veel collega’s van jou het goed menen. Maar, inderdaad, voor de politici en andere bureaucraten, zijn jongeren zoals Jordy, van geen tel.
Veel sterkte en moed voor al de mensen die het wel goed menen.
MV
Hopelijk wordt hiermee de stilte doorbroken, ziet men in dat niet alleen jong psychiatrisch patiënten nood hebben aan een actie zoals daar is ‘te gek’ maar investeer en bied hulp aan de zorgverleners want zij zijn de funderingen om verder op te bouwen.
Dit is een Man met moed hopelijk durven er nu meer op te staan.
ook ik zit tegen een burn-out aan. dagelijks worden wij geconfronteerd met mensen waar geen plaats voor is. de bastions van de psychiatrie en het VAPH lijken kolossale zuilen waartussen weinig samenwerking mogelijk is. mensen met dubbeldiagnose worden aan hun lot overgelaten, ze zijn ‘te moeilijk’. vermaatschappelijking van de zorg was een mooi uitgangspunt; jammer genoeg blijkt het vanaf nu vooral een middelenverhaal te zijn . het kan toch niet dat wij voor onze eigen voorziening “reclame” gaan moeten maken, zodat mensen niet naar andere voorzieningen gaan en er bij ons geen ontslagen vallen.. waar zijn we in godsnaam mee bezig???
Dit stemt echt wel tot nadenken, ook voor de politici ! Goed dat ook uit de bijbel het vers genoemd wordt (Lucas 15) ! Het is echt wel erg dat eerst zoiets moet gebeuren eer er over nagedacht wordt. Maar het troost mij dat NU toch ogen opengaan. Spijtig dat Jordy op zo’n droeve manier bij ons is weggehaald, maar hij is nu bij de Here. Daar ben ik zeker van. Veel kracht wens ik toe voor de personen die hier dagelijks mee omgaan.
Het enige wat ik kan zeggen als bruggepensionneerde verpleegster, is dat het zorgen voor iemand zo verschrikkelijk moeilijk wordt gemaakt door alle administratieve rompslomp en regelgeving die erbij komt kijken waardoor de essentie van ons werk , de zorg voor de hulpbehoevende medemens, op de tweede plaats dreigt te komen door tijdsgebrek. Frustrerend, demotiverend verkeerd !! De mens moet centraal staan in de zorgsector maar op vandaag is het uiterst moeilijk vol te houden om de zorg voor de mens in nood,als prioriteit te stellen .
En het is zo! Jeugdhulpverlening op mee te lachen, mijn zoon zit ook ik begeleid zelfstandig wonen en ik vind dit ronduit een lachertje…begeleid…1x per week gaat er eens wat moet door gaan vanvoor begeleider want in mijn ogen is dit geen begeleider maar gewoon iemand die gemakkelijk zijn geld verdient, langs bij hem maar ziet de problemen niet want mijn zoon heeft psychische problemen en kan iemand vanalles wijs maken dus als zij dan niet de moeite doen om een degelijke ondersteuning te geven dan zien zij dit niet of willen ze t niet zien?! Al meer dan een haar kaart ik het probleem aan, heb bezwarend gereageerd bij de rechtbank en het antwoord was simpel madam ge hebt niets te zeggen hij is meerderjarig nu en wij beslissen…maar als er problemen zijn komen we wel bij u aan de deur incl deurwaarders….het systeem is gewoon een klucht! En ik zie dit voor mijn zoon ook nog zo uitdraaien zoals bij jordy wat gaan ze dan zeggen!!!!
Sorry,sorry,sorry, inderdaad en er zijn er nog zovele die iemand nodig hebben als vertrouwenspersoon, een beetje liefde, een beetje begrip, een beetje warmte….
Je kan alles van je zelf geven om toch maar iets hulp te bieden doch je loopt dikwijls tegen een muur van regeltjes, onbegrip van mensen, enz,enz,
Wel Joost een mooie brief die toch weer een beetje menselijkheid toont en dat vele mensen weer even aan het denken zet.
Eindelijk !!!!!!
Liefst samen met AL je collega’s
Groetjes,
Een gekwetst-mama-vogeltje
er wordt heden ten dage veel te veel vergaderd en gepalaverd; echt tijd voor de kwetsbare persoon is er niet meer; dat is de ziekte van onze maatschappij
Een belofte… Voor vandaag… Maar morgen,na vandaag,kijk ik wat er veranderen gaat. Ik wens de eenzaamheid ,die alleen maar diegene die ze voelt,snijden, uit te bannen, door formele maar evenzeer informele hulp, noem het naasteliefde,of gewoon burenhulp.zorg voor mensen,en ik maak geen onderscheid,dat ze niet in eenzaam zijn hunzelf kwijt zijn.ik ben maatschappelijk werker,ik ben een buur,ik schiet tekort…
Ben er stil van geworden en put moed uit vele passages van je open brief. Ik ben geen professionele hulpverlener, maar geef al heel mijn leven vertrouwen aan vrienden die het nodig hebben. Zo begeleid ik een vriend van mijn zoon in het zelfstandig worden. Hij kende een geschiedenis van opnames en is therapiemoe. Wij hebben beiden wat moeite met alle regeltjes en zoeken samen naar een evenwichtige struktuur. We hebben geen subsidies en hoeven geen rapporten te maken. We hebben wederzijds respect en vertrouwen en eerlijke gesprekken die tot vriendschap leden….ik voel me gesterkt door je brief, hoe tragisch die ook is. Het verhaal van Jordy leek zonder het pad dat wij zijn ingeslagen ook een mogelijk scenario dat we hebben kunnen vermijden…
ik herken hetgeen je weergeeft. Als we teveel roepen of er tegen in gaan zijn we niet professioneel of zijn we rebels enz. Het maakt ook dat ik mezelf er soms op betrap mee te gaan met de roes van protocollen targets registraties. Ik haat het en moet het doen…terwijl mij capaciteit ligt in het relationele in het contact in vertrouwen geven en nemen in zoveel meer …
Het maakt mij vooral bang : ik heb een 17 jarige zoon , okt 18 . Zitten al 5 jaar in begeleidin : vooral pschychiater en thuisbegeleiding ! Pschychiater besluit : gedragsstoornis en narcisme en dan . Punt !!! Geen verder uitleg , gewoon thuisbegeleiding om de 14 dagen .mijn zoon staat onder jeugdrechter en telkens hij er komt door : diefstal , dealen , rijden met auto zonder rijbewijs , sex met 12 jarig meisje en ik kan blijven doorgaan , beslist de jeugdrechter telkens dat hij mag beschikken !!! Ik als smekende , huilende moeder schreeuw om hulp maar omdat mijn zoon bijna 18 is noemen ze hem een randgeval !! De pschychiater die over 5 jaar diagnose stelde had mijn zoon moeten behandelen , maar neen : begeleiding thuis : ik heb herhaardelijke keren benoemd : doe iets want er gaat iets gebeuren …werd niet op ingegaan tot de dag dat mijn zoon zelfmoordpoging deed vorig jaar , richting leuven intensieve ! Ik wil gehoord worden , wil mijn zoon helpen maar hoe , wie , waar!!!! HELP
Is vrij van wat u ermee wilt doen.
Fantastisch , aangrijpend, de koe bij de horens gevat. Zet door !!! Voor de vele anderen die op mensen zoals zitten te wachten.
Hoe waar is dit schrijven. Hoe herkenbaar. Dank je wel om deze brief te schrijven.
Het is jammerlijk dat zo iets eerst moet gebeuren voor iemand zijn ogen open doet.Ja ben 1 van de zoveel ouders die onderjeugdrechtbank al zie en aanschouw ik dit niet zo eerder een vondeling bank .Ze krijgen een dossier en plaatsen kinderen zomaar uit huis met de mooie woorden te belangen van .Waar je de vraag kan stellen wie zijn belangen eigenlijk gemakzucht van consulente die alleen maar van diensten iets aan neemt en als ouder geen gehoor meer krijg.12 jaar ben ik bezig met jeugdbeleidt 12 jaar het onrecht dat aan de kinderen aangedaan is in de doofpot gestoken door hulpverlening en consulente.Ik kan dit niet meer verder inzien dat er een jeugdrecht bestaat hun eigenaanbelang telt want zij doen en kunnen alles beter .Keer op keer een stempeltje bij waardoor de schade groter wordt maar ja waarom kijken of luisteren naar het kind of ouder want de fouten die zij maken mag niet duidelijk op de voorgrond komen tot er iets gebeurd .
Dank u. Het wordt tijd. Zoals je zo mooi zegt, in plaats van de managers te pamperen enerzijds, en anderzijds clienten die creativiteit en durf en echtheid in de begeleiding vragen vrij van proceduredwang buiten te keilen, wordt het tijd dat we het omgekeerde doen: de managers niet accepteren. De geïnstalleerde vervreemding in de manier van zorg verlenen niet accepteren, de kwaliteitscontrole die angst binnenbrengt waardoor begeleiding iets wordt als: ‘zich indekken’, op de eindeloze wachtlijst zetten. Echte expertise binnenbrengen in plaats van meer regeltjes en procedures, kwaliteitscontrole uit de fabricatie van producten buitenkeilen. Hulpverleners weer leren nadenken en authentiek zoeken ipv pamperonderwijs in de sociale scholen. Werk aan de winkel. Voor Jordy, voor alle clienten, voor de hulpverleners die zich vervreemd voelen en zinloos werk moeten doen, voor de wereld. eigenlijk.
Bedankt Joost voor je eerlijke en moedige getuigenis. Ik troost me dat ik jaren terug wél geroepen heb, en mijn nek heb uitgestoken. Veel risico’s genomen, maar het moest gezegd worden. Al zeg ik het zelf. Zonder veel steun. Ach de Rik weer, ik had ,moet ik nu toegegeven niet altijd de juiste stijl, maar toch heb ik toen geroepen in de woestijn.Joost, hopelijk wordt je stem nu wél gehoord.Alle goeds!
Ik heb 40 jaar in de zorgsector gewerkt,maar dan bij bejaarden.Spreekt men ook wel eens over die mensen,die door hun kinderen in de steek gelaten worden,en al heel blij zijn als de bejaardenhelpster één of twee maal per week langskomt (zolang ze dit kunnen betalen tenminste……..)Heel veel schrijnende gevallen meegemaakt…….
beste al meer dan 10 jaar doe ik vrijwilligerswerk ,één van die dingen is gratis soep en brood voor daklozen ,en zo op een dag zat hij daar ,wat vreemd gedrag maar absoluut geen rare ,zoals men wel eens zegt , hij woonde in mariakerke ( oostende) ja het klopte ,al geruime tijd in de loodsen of aankomsthal van het vliegveld , ik kon het niet over mijn hart krijgen en liet hem bij mij slapen ,nu 4 jaar verder , met heel veel hulp ,de mama waar hij tot zijn 18 de was ,straathoekwerk ,boorthuis oud-hospitaal oostende , duinhelm ,project begeleid wonen ,duinhelm kan het wel hij woont nu samen met zijn vriendin ,wordt papa in november ,en geloof me ik help diverse verenigingen ,maar dit was het beste ik ooit in mijn leven deed ,en ja hij is ook in steek gelaten door zijn ouders ,en ja hij is autist ,en ja het is niet makelijk ,soms koppig ,en neen ik heb mijne kop ni in de grond gestoken ,maar mijn hart en hand gegeven , hij noemt me stiefpa ,beter dan de lotto winnen was hem helpen .
Het is intriest wat deze jongen overkwam. Hulpverlening gaat al lang niet meer over de hulpbehoevende in de ogen van het systeem. Vergaderen over “clienten” kost meer tijd dan het contact met de “client”. Het steeds roteren bij OCMW’s en CAW’s omwille van allerhande herstructureringen of andere motieven (carrière, beleid enz) maakt dat niemand nog zicht heeft op de “client”. De meesten brengen meer tijd in wachtzalen door dan bij hun “helper”. Bepaalde jongeren met complexe problematiek (pervasieve ontwikkelingsstoornis, cultuurverschillen of gewoon eenzaamheid tijdens het puberen) krijgen de tijd niet een vertrouwensband op te bouwen. Hechting is geen vies woord. Bereikbaarheid evenmin. In een sector die vervrouwelijkt en verdeeltijdst mag de vraag naar de mission statement misschien wel eens luider gesteld. Niet opleiding of methodologie is de issue, maar de focus. De focus op het doel in plaats van de middelen.
Dank je. Dank je. Dank je. Ik heb een traan van heel diep naar buiten voelen komen.
Ferm geformuleerd! Zeer herkenbaar…
Sorry komt altijd te laat. In dit geval hebben de instanties een negentienjarige jongen in eenzaamheid laten verhongeren! Ik kan me niet voorstellen wat zijn laatste uren moeten zijn geweest, gedumpt door vrienden, familie en door de samenleving! Mijn hart bloedt, iets waar onze verantwoordelijke ministers geen last van zullen hebben, RIP Jordy?☮
Zeker lezen
Tom Daems: ‘Hoe we daders straffen, zegt veel over welke samenleving we willen zijn’
‘Discriminatie is een feit. Ook binnen het sociaal werk’
Transnationaal sociaal werk: migratie vraagt om andere aanpak
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies